همیاری جان با تشکر از همه چیزای خوبی که توو نسخه جدید بهمون دادین.
لطفا خودتون رو به یه حداقل سطحی از سرعت عمل متعهد کنین.
آخه واقعا یه پست که عکس‌ یا ویدیو داره یا یه برگه کتاب یا یه کانال درست کردن چند ساعت باید توو صف بررسی بمونه؟
آیا اینجوریه که مثلا یه نفر مسئول ممیزی کردنه که ساعت کاریش هم 8 صبح تا 4 بعدازظهره؟ هر پستی خارج از این بازه باید ساعت‌ها بمونه توو صف بررسی؟
این نکته رو من زیاد دیدم که بچه‌ها بهش اشاره کردن و اصلا باورم نمی‌شه این سطح از اهمیت ندادن به رضایت کاربرها.

دلم برای صدای فین فین آدما وسط نمایش تنگ شده
برای صدای خنده‌ی اونی که همیشه خنده‌ش طولانی‌تر از بقیه می‌شه و همه از خنده‌ش دوباره می‌خندن
برای ببخشید ببخشید گفتن و به زور از بین صندلیای کناری راه باز کردن
برای صدای خانم علو، اون آقای پالیز (سپند) و خانوم مستقل که می‌گن گوشیاتونو خاموش کنین و هیشکی گوش نمی‌ده
برای وقتایی که وسط یه تیاتر بد گیر می‌کنی و راه فرار نداری و فقط چشاتو می‌بندی که چرت بزنی دست کم!
این فیلم تیاترا که وسطش باید به هزارتا کار برسی و هی مجبوری بزنی از عقب‌تر دوباره ببینی بدتر باعث غصه‌ست.
چه کردی با دلخوشی ما آقای کرونا؟
بچه‌های تیاتری واقعا توو این روزگار چیکار باید بکنن؟ اونایی که افتادن به کتاب چاپ کردن و اینا نه! اونایی که حتی پول اجاره پلاتو ندارن بدن!

مگر آدم می‌تواند چشمایش را ته رودخانه باز کند؟ آن‌جا تاریک نیست؟ گیاه ندارد؟ ماهی چطور؟ از آن می‌شود آسمان را دید که حتماً دیگر آبی نیست . ته آب چطور می‌شود فهمید که امروز چند شنبه است؟ نباید صداهای زیادی داشته باشد. آن‌جا گوش‌های آدم پر از مورچه نمی‌شود و کرم‌ها و مارمولک‌ها توی دهان آدم وول نمی‌خورد. زیر سقفی با گچ بری‌های آب، در اتاق‌هایی با دیوارهای آب، هیچکس نمی‌تواند بفهمد که دیگری دارد گریه می‌کند.

بیژن نجدی
یوزپلنگانی که با من دویده‌اند


https://www.aparat.com/v/OJW1v

حالا چی ژوزه؟
مهمونی تموم شده
چراغا خاموشن
ملت رفتن
شب سرد شده...

https://soundcloud.com/gooshe3/jose

بی هیچ نام می‌آیی
اما تمام نام‌های جهان باتوست
وقت ِ غروب،
نامت دلتنگی‌ست
وقتی شبانه چون روحی عریان می‌آیی،
نام تو وسوسه است
زیر ِ درخت سیب،
نامت حوّاست
و چون به ناگزیر
با اولین نفس که سَحَر می‌زند می‌گریزی،
نام گریزناکت،
رویاست…

حسین منزوی

توو این ایام که بیشتر وقت برا خودمون داریم (و منو یاد تابستونای دوران مدرسه می‌ندازه) کنار فیلم دیدن و کتاب خوندن و همه کارایی که دوس داریم؛ می‌تونیم پادکست هم گوش بدیم. بجز پادکستای تخصصی که هرکسی بسته به نوع کارش و مطالعاتش گوش می‌ده، پادکستای عمومی که من دوسشون دارم و گوش می‌دمو بعضیاشونو اینجا می‌گم و شما هم اگه بلدین بگین که اگه من دنبال نمی‌کنم بدونم :-)

پادکست دیالوگ باکس
پادکست احسانو (احسان عبدی‌پور) ❤️❤️
پادکست چنل بی و بی‌پلاس
رادیو مرز
پادکست جعبه (منصور ضابطیان)
رادیو دیو
پادکست آلبوم

و خیلیای دیگه با موضوعات جذاب موسیقی و تاریخ و ادبیات...

همیاری جان
شما برای استرداد بلیت‌ها پول رو در واقع از گروه‌های نمایشی پس می‌گیرین؟
آیا جایی هست که آدم اعلام کنه پول بلیتاشو نمی‌خواد و منتظر اجرا می‌مونه هر چند ماه که لازمه؟
شاید اینجوری بشه کمی به کاهش فشار روی گروه‌ها کمک کرد.
ضمن اینکه در این آشفته بازار و در صورت ادامه‌ی این تعطیلی‌ها خود ِ تیوال هم احتمالا حالش چندان خوب نخواهد بود.

من بلیت دو تا نمایش رو داشتم که یکیشو به کیف پولم برگردونین و یکیش مونده. واقعا اگر حق انتخاب می‌دادین من ترجیح می‌دادم صبر کنم برای اجراها.

و دلتنگی به هزار زبان در سخن است...
دلتنگی تماشای تیاتر توو سالنای راحت و ناراحت؛
دلتنگی قدم زدن بعدش و چای خوردن توو کافه‌های دوروبر و حرف زدن از تک تک ثانیه‌های نمایشا...
چیه این وامونده دل...

با این مقدمه که این نمایش کار بسیار ضعیفی بود که حتی از حوصله‌م خارجه بخوام به این ضعف‌ها اشاره کنم و متعجبم که چطور همچین ملغمه‌ای اساسا تا این مرحله بالا اومده؛ جهت اطلاع برخی دوستان میخواستم بگم سالن تیاتر هامون دو تا در داره؛ یه در پایین ردیف‌ها که ورود به سالن از اونجاس و یه در هم در انتهای سالن که به کافه باز می‌شه.
اگر ما نقش و وظیفه‌ای در داوری این اثر نداریم جز تماشاگر بودن (بنابراین رسالت تماشای کار تا انتها بر عهده‌مون نیست)، در ردیف آخر (تقریبا) نشستیم، ردیف‌ پشت سریمون هم بیش از نیمیش خالیه و اون نیمه‌ی پر هم رفقامونن و احساس می‌کنیم چیزی که داره اجرا می‌شه مورد پسندمون نیست اصلا اشکال نداره می‌تونیم در فاصله‌ی بین پرده‌ها از سالن خارج بشیم چون عملا مزاحم کسی نیستیم.
این حرکت خیلی متمدنانه‌س به نظرم؛ اما اگر بعد از گذشت ۵ دقیقه از شروع نمایش شروع کردیم به خندیدن، مسخره کردن، با بغل دستی و پشت سری حرف زدن، گوشی چک کردن با نور زیاد و تا ثانیه‌ی آخر هم نشستیم و در انتها هم با دار ودسته‌مون برگه‌هارو توو جعبه‌ی «ضعیف» انداختیم، اون‌وقت چی می‌شه اسممونو گذاشت؟ جز یک نمونه‌ی مثال‌زدنی از کلکسیون ِ بی‌اخلاقی!
کارگردان فرهیخته‌ی گرامی‌ای که نمایشت سولد شده با مکانیزم قابل حدسی و در عرصه رقابت با باقی نمایش‌ها هستی و این رفتار سخیف رو داری، تو اگه این جشنواره رو ببری هم چیز بزرگتری رو باختی.
اسم تو و گروهت رو قطعا پای هر نمایشی ببینم نزدیکش هم نمی‌شم.

چه توقعی می‌شه از هنری داشت که شماها پرچمداراش هستین!

بالماسکه‌ی رقت‌بار فجر که تموم‌ شد یادمون نمی‌ره مبارزات آزادی‌خواهانه‌ی عروسکای خیمه شب‌بازی رو که ماتیک نزدن و دامن مشکی پوشیدن!
سپاس سلبریتی جان.

هنر و هنرمند در خط مقدم "بازگشت به مردم"
افتخار می کنم به هر کسی که انصراف داد از جشنواره، از صدا و سیما، از هر دروغی...
زنده باشید.