خیلی ممنونم که اومدید و نمایش و دیدید

جناب کیانی مطلبی نیست
موفق باشید

خانم نسیبه..
گفتم شاید ناراحت شدید از دوستان...
به همین خاطر سکوت کردید...
همواره خوشحال خواهم شد که شما و دوستان دیگر
ازم بخوانید و اگر مطلبی هست بیان کنید...

سلام نسیبه خانم ... ممنون از شما که برای نمایش ما ارزش قایل شدید، آمدید و نوشتید ... اینکه در کنار بسیاری از دوستان تیوالی که ارتباط خوبی با کار برقرار کردند، عزیزانی چون شما نمایش را تا حد خوب نپسندیدید برای ما حیف است اما حق شما و طبیعی ست و هر اثر هنری ... دیدن ادامه » _ حتی مقبول ترین آثار _ حتما مخالفانی هم دارد ... اما از آنجا که قائل به گفتگو در این فضای فرهنگی تیوال درباره ی تئاتر و کارم بوده و هستم، بد نیست یادآوری کنم هر نمایشی با توجه به بسیاری جهات از جمله مفهومی که می خواهد منتقل کند فرم خاص خود را می یابد و ریتم تند یا ریتم کند برای هیچ نمایشی فی نفسه امتیازی محسوب نمی شوند، مهم این است که ریتم تا چه اندازه درست، متناسب و کاربردی انتخاب شده باشند ... هرجند سالهای اخیر صحنه های تئاتر ما با بازی های غلوآمیز پرفریاد و میزانس های شلوغ و حتی فخاشی و کتک کاری های بی مورد ( که بیشتر به نمایش های گلادیاتوری های روم باستان شبیه اند تا تئاتر زیبایی شناسانه و متفکری که باید از جامعه پیش باشد ) لبریز شده و این هجوم تئاترهای خشن و پرفریاد هم از سویی باعث شده برخی دیگر انواع نمایش با فرم های دیگر در سلیقه ی عمومی عزیزان تئاتر بین جای خود را به سختی باز کنند ... در هر حال بازهم از شما ممنونم و من بنا به وظیفه ی متقابل به استقبال و بدرقه مهمانان می آیم و این کمترین رعایت ادب از سوی بنده است در برابر محبت شما عزیزان که از راهی دور و با صرف وقت و هزینه برای دیدن نمایش ما می آیید ... پاینده باشید ...

درود قربان
با احترام به پاسخی که دادید به هیچ وجه با توجیه شما موافق نیستم. به خصوص با اینکه برای نشان دادن برتری نمایش خودتون اون رو در مقابل ِ تیاترهایی با "بازی های غلوآمیز پرفریاد و میزانس های شلوغ و حتی فخاشی و کتک کاری های بی مورد" قرار دادید. از چیزی که همه باهاش موافق هستن به چیزی رسیدین که نظر شخصی شماست.
دغدغه‌مند بودن اولین و بدیهی‌ترین رسالتیه که آدم از هنر در هر شکل و فرمیش توقع داره.
این که کسی از دنیای بیرون خسته‌س و دلش آرامش و رسیدگی می‌خواد خب اتفاق قابل درکیه، اما اینکه با داستانی مواجهیم بی سروته و بی اوج و فرود، با بازی‌هایی در اون سطح پایین از انرژی (مثلا با دکتر بهم ریخته و شل و ولی که فقط تلفن جواب می‌ده!) قراره چه پیامی دریافت کنیم؟ معتقدم در بهترین حالت شما فقط از 20 درصد توانمندی بازیگرانتون استفاده کردید و مفهومی که به گفته خودتون دنبال انتقالش بودید و براساس اون این فرم رو انتخاب کردین به من تماشاگر منتقل نشد. اساسا جز همون خستگی و تنبلی مفرط ِ جان براون چیز دیگه‌ای به من منتقل نشد.
خوبه که شما آرزوی آرامش می‌کنید برای همه و آیا این سطح از انفعال که توی تمام اجزای کار شما موج می‌زنه ابزار مناسبی برای فراهم کردن این آرامشه؟
این نمایش اولین کاریه که من از شما و گروهتون دیدم و توی یکی از کامنت‎ها الان خوندم که گویا این سبک کارهای شماست.
خب این انتخاب شماست و قابل احترامه و قصد من صرفا بیان تجربه شخصی خودم از تماشای کار شما بود.
با توقع دیدن نمایش 5 ستاره رفتم به دلیل خوندن کامنت‌های دوستانم اما فراموشم شد که همیشه چیزی وجود داره به اسم "سلیقه" که می‌شه باهاش همه اختلاف نظرها رو توجیه کرد :-)

بهرحال ... دیدن ادامه » برای شما و گروهتون که بسیار محترم هستید و ارزشمند آرزوی موفقیت‌های بیشتر می‌کنم.

بازهم سلام ...

جهان ما سرشار از اختلاف نظرهاست اما یقین دارم زیبالترین و مفید ترین اختلاف نظرهایی که می شناسم همین اختلاف نظر درباره ی آثار هنری و گفتگو و بحث بر سر موضوعات فرهنگی ست ... با شما در مواردی که اشاره کردید مخالفم اما به نظرتان احترام می گذارم ... دیدن ادامه » ...

شما هم برای ما عزیز هستید ... موفق باشید ...

ممنون نسیبه جان
من هم یک نکته اضافه کنم
انصافا وضعیت سالن اجرا از نظر نظم در رفت و آمد و البته نحوه تعامل با تماشاچیان خیلی بهتر شده بود در مقایسه با اجرای حافظ

زین کاروانسرای بسی کاروان گذشت
ناچار کاروان شما نیز بگذرد

در مورد دادگاه کاملا باهاتون موافقم. دقیقا لحظه ای که تمام شد، با خودم گفتم کاش می شد بزنم عقب و دوباره ببینمش :)

ممنونم از محبت و لطفتون

درود بر شما
بین ۲۰ تا ۳۰ نفر
البته در سری برنامه‌های «گشت‌های فلسفی» سعی بر این هست که با روش صحیح گفتگو آشنا بشیم و در مورد موضوعی خاص و در مکانی مرتبط با اون موضوع به تبادل اندیشه‌ها بپردازیم. در این برنامه هم این تبادلات فکری، پیرامون موضوع خلوت‌گزینی ... دیدن ادامه » و تنهایی خواهد بود.

سپاس از توضیحاتتون .

چقدر خوب نوشتی نسیبه‌جان
موافقم باهات از سالن دنج و آروم‌ِ مکتب تا بازی خوب تارا یونس تبار و البته امیر کرمی
از تاثیر حس و حالِ لحظه‌ی تماشا و وابستگی اش به برداشت‌های ما از نمایش
ممنون

موافقم باهات نسیبه جان
یه سوالی هم دارم دهه‌ی چهل جلسات شعر سپید برگزار می‌شد؟ اسم جلسه سپید بود یا شعر سپید خوانده می شد. واقعا برام سواله

نه قربان منظورم شما هم نیستید.
نمی دونم به چه اسم و آیدی‌ای اینجا فعالیت می کنن اون شخص ( گمانم ردای نامریی پوشیدن)

درود وقت شما به خیر
نسیبه خانم تمایل دارید با یک مجله سینمایی همکاری داشته باشید ؟
در صورت تمایل میتوانید با من تماس بگیرید.

سپاسگزار

درود
به نظرم باید به زمان غیرخطی متوسل میشد: یعنی تماشاچی با پرده اخر، اول مواجه میشد، اینطوری بغض، توی انتهای نمایش میوفتاد و موضوع آنقدر گل درشت نمی‌شد.

آقای جوانی: چه خوب گفتید!

ارادتمندم

چطور بود اجرا؟

آره دقیقا!
حالا من هی به خودم می‌گفتم که «داری سخت می‌گیری نسیبه».
ولی واقعا شتابزده و بی‌دقت طراحی شده بود.
مثلا مسیری که مادر نیمه‌ی شب از اتاق خوابشون تا آشپزخونه طی می‌کنه با مسیر پدر فرق داره. پدر از توو دیوار رد شد رف توو آشپزخونه!

درسته ، موافقم باهاتون، فکر کنم دقت لازمی یه نه سخت گیری

چی شده ؟؟؟
در رفتگی چی ؟؟؟
اشکان جان چی کار کردی با خودت ( سیل اشک و آه )

نسیبه جان ارادت دارم
به تفضیل در همین صفحه اتفاق دیشب رو تعریف کردم:)

بئتاریکس کیدو؟ )

با این وضعیتی که از گرمای سالن گفتید منم گرما گریز ماتم گرفتم امشب چجوری تحمل کنم جوش نیارم و اب و روغن قاطی نکنم خیلی خوبه

آره واقعا حرف دل منو زدید، گرمای سالن نمایش واقعا اذیت کننده بود و تاخیر شروع نمایش هم واقعا خستمون کرد.

تآتر خوبی بود جناب کوشکی وهمه عالی بازی کردند حیف که هوای سالن اصلاً خوب نبود که می شود گفت غیر قابل تحمل بود و تمرکز تماشاچی به هم میخورد همه در حال باد زدن خودشون بودند حیف از این نمایش که در این شرایط دیده شود

درود
بازی ها بیشتر نزدیک به سیستم فاصله گذاریست و بر پایه تئاتر روایی برشت کارگردان سعی کرده تا توجه مخاطب به مفهوم منطق روایی معطوف شود تا خلقی دراماتیک.
با احترام

آقای ونائی
یکی از نکته‌های جالبی که برای من وجود داشت مثلا این بود که چقدر ما در معرض قضاوت شدن هستیم اون هم با چشمایی که پا رو از موکت و گربه تشخیص نمی‌دن :-)

یاسر جان همیشه اون اولین جمله‌ای که بعد از بیرون اومدن از سالن نمایشا می‌گیم گویای همه چیزه :-)