نمایش مرگ در می‌زند

نوشتن این حرف ها شاید یکم سخت باشه اما وظیفه ی خودم می دونم به عنوان کسی که تو این اجرا حضور داشته و ازش خواسته شده در صورت تمایل نظرش رو بنویسه، این مسئولیت رو ادا کنم. تا جایی که توی ذهن من شکل گرفته تئاتر یک تجربه ی حضور توی یک نمایش هست. وقتی ادم تصمیم میگیره که بره یک اجرا رو ببینه یعنی می خواد توی این تجربه ی حضور سهیم بشه، ببینه بشنوه، حس کنه و امیدوار باشه که بفهمه یا بهتره بگم امیدوار باشه که چیزی برای فهمیدن ارائه شده باشه!. کارگردان، بازیگرها، عوامل پشت صحنه همه دارن سعی می کنن که یک تجربه ی فهم رو برای بیننده ایجاد کنن. امشب این تجربه واسه من طعم نسبتا جالبی نداشت. هنوز باورم نمیشه توی سالن نمایش تئاتر در تهران یه تماشاچی حالا به رغم ندونستن یا هر دلیل دیگه ای ور داره بچه ی کوچیکش رو بیاره تویه سالن خیلی کوچیک و انتظار داشته باشه که با گفت ... دیدن ادامه » ساکت مامان! و پچ پچ توی گوش بچه، بچه اروم بشه و سر جاش بشینه، واقعا متاسفم که این اتفاق پیش و پا افتاده که تمدن و فرهنگ خیلی وقته حلش کرده هنوز باید به عنوان کامنت تویه تیوال مطرح بشه تا شاید از تکرارش جلوگیری بشه! بازی بازیگرها قابل قبول بود، طراحی صحنه اصلا فضایی رو توی ذهن مخاطب ایجاد نمی کرد، اگر اسمش رو طراحی صحنه نزاریم سنگین تره. نورپردازی برای سالن نمایش به اون کوچیکی از بنیان مشکل داره که به نظرم بهتره کلا یکم بیشتر فکر بشه. در اخر تشکر می کنم برای انتخاب چنین نمایشنامه ای و به وجود اوردن یک اجرای قابل قبول از اون.

"مرگ در میزند "روایت مردی ست که به یکباره با مرگ در کالبد یک انسان مواجهه میگردد!
نمایش نگاه جالب وودی آلن را به مقوله ی مرگ دارد!اینکه مرگ در ذهن آدمیزاد همیشه چیزی مرموز و ترسناک است ولی به خوبی در نمایش دیدیم که مردی که مرگ به سراغش آمده بود از دیدن مرگ در قالب یک انسان به خنده افتاد و گفت مارو گرفتی؟!
نکته ی جالبی که به ظرافت در نمایش به آن اشاره شد هنگامی بود که مرد و مرگ با هم ورق بازی میکردند و مرگ آشکارا تقلب میکرد و برگه ها را یواشکی مثل بچه ها زیر زیرکی نگاه میکرد نشان میدهد که مرگ برخالاف تصور انسان که مضمونی پیچیده و اسرار آمیز و پرابهام است به سادگی از پس یک ورق بازی کردن بر نمی آید و تلنگر جانانه ای ست به بت ترسناکی که انسان از مرگ در ذهنش خود ساخته است!صحنه ی آخر نمایش هم در نوع خود تصدیقی بود بر این نهیب وودی آلن که در سرتاسر نمایش ... دیدن ادامه » به خوبی حس میشد! که به یکباره مرد که از مواجهه با مرگ به شدت ترسیده بود کم کم ترسش فرو ریخت و در چند جا حتی مرگ را به سخره میگرفت و حتی در اپیزود آخر انقدر با مرگ اخت شده بود که با فراق بال با چتر سیاه مرگ بازی میکرد!
بازی ها مجموعا روان و قابل قبول بود در جاهایی چه بهتر می بود اگر قوی تر ارائه میشد!
طراحی صحنه با توجهه به فضای بسیار اندک سالن مکتب تهران ،مجال ارائه ی بهتری را هم نمیداد!
چنانچه زمان نمایش کمی بیشتر و دیالوگها کمی بیشتر بود فکر میکنم تأثیر گذاری بیشتری بر مخاطب را شاهد بودیم
خسته نباشید میگم به عوامل اجرایی نمایش
مجموعأ خوب بود
ببینید و حمایت کنید

پنجشنبه ۸آذرماه ۹۷ بدیدن تیاتر "مرگدرمیزند "نوشتهء وودی آلن به کارگردانی خانم منصوره سجادیان ،درمحل مکتب تهران رفتم .محل اجرا بسیار صمیمی و به اقتضای مکان تعدادتماشاگران محدود و به همین دلیل سکون وآرامشی مطلوب برای تماشاگر ایجاد میشود ،بازیگران آقای امیر کرمی و آقای حمیدرضا مرادی ،بسیار برصدا و کنترل آن بنا به دیالوگ اجرائی مسلط بودند و همان موقع غبطه میخوردم بر بازیگرانی که در سالنهای بزرگ و لاجرم پر از آواهای ازدحام ،زحمتی بخود برای هماهنگی باتوجه به صحنه و تعداد تماشاگر نمیدهند ،دراین نمایش طنز تلخ وودی آلن بسیار خوب براجراءنشسته بود ،فقط نفهمیدم تهی بودن صحنه از رنگ به عمد بود ویا به اقتضای کوچکی صحنه ،دیدن این تئاتر را به علاقمندان واقعی توصیه میکنم

با سلام و.......
من اینکار رو در دوره قبلی دیدم
یک فضای وودی آلنی دوست داشتنی و درجه یک که به نظرم خیلی درست و کامل اجرا شده بود دفعه قبلی که خیلی لذت بردم
حتماً این دفعه هم عالی خواهد بود

این نمایش رو دیشب دیدم و چهل و پنج دقیقه خوب رو تجربه کردم. بدون اینکه دلم بخواد یواشکی از سالن بیام بیرون. اتفاقی که متاسفانه برای خیلی از کارهای اسم و رسم دار و مدعی میافته. مرگ در میزند یه روایت کاملا وودی آلنی بود . شیرین و دوست داشتنی با طنازی های ظریف که خیلی خوب در اومده و اندازه همه چیز مناسبه . بازی ها یکدست و روان و دلنشینه. ریتم کار خوبه و برای تجربه اول کارگردانی بسیار قابل قبول و قابل احترام . برای همشون آرزوی موفقیت میکنم

تشخیص کار خوب و ضعیف خیلی نیاز به سواد و تجربه تو زمینه تاتر نداره،همین قدر که چندتا کار دیده باشی میتونی تشخیص بدی.
مرگ در میزند ؛ کاری با دقت زیاد، بدون نقص و بازی عالی همین که ٤٥ دقیقه تو رو از دنیای اطرافت جدا کنه و با دنیای خودش همراهت کنه این یعنی همه چیز دقیق و با ظرافت پیش رفته.
خسته نباشید به گروه عالی ، به امید موفقیت های پی در پی

خرید بلیت روزهای تازه این نمایش، از شنبه ۱۰ تا دوشنبه ۱۲ آذر، به نویسندگی وودی آلن، کارگردانی منصوره سجادیان و با بازی امیر کرمی، حمیدرضا مرادی،‌ آغاز شد.

نمایشی ساده و بی آلایش ولی با کارگردانی درست و کم‌ نقص. مدت زیادی بود کمدی موقعیت ندیده بودم...و این جذابیت بی چون و چرای این کار بود...شخصا وودی آلن رو دوست دارم و نوع نگاهش به خصوص در این متن در رابطه با مرگ جالب توجه است.
حتما پیشنهاد میکنم دیدن این نمایش رو.
بدنه تاتر باید زنده بماند...

تا یک ساعت قبل از اجرا تصمیم قطعی نگرفته بودم و خیلی بی انگیزه و بی حوصله طور رفتم ولی اینقدر راحت به همه چیز خندیدم که کلا حالم خوب شد
کلا روح وودی آلن در تمام متنهایی که نوشته پرواز میکنه.
یه روز باید روح اونم به چنگ بیارم :)))

مواجهه ای کُمیک با مسئله ای سترگ؛ جذابیت آثار وودی آلن توی اینه که مسائل بزرگی مثل مرگ، عشق، و شهرت رو که معمولاً نگاه پیچیده و بغرنجی بهشون داریم از یه چشم انداز بدیع به تصویر می کشه، طوری که وقتی سالن نمایش رو ترک می کنیم ترجیح می دیم بیش از اونکه بهشون فکر کنیم بهشون بخندیم. به نظرم عوامل این نمایش خیلی خوب تونستن یه همچین حسی رو برای مخاطب بازآفرینی کنن.

من این اجرا رو در سری اجراهای همایش های مکتب تهران دیدم.
نکات بالقوه این اجرا برای من, صداقتی بود که تیم اجرایی در کارشان پیاده کرده بودند.
کارگردان با استفاده از محدود ترین ابزار و میزانسن و با هوشمندی موفق شده لحظات مفرح و کمیک و همچنین شوخی های رندانه وودی آلن را به دور از هرگونه لودگی و زیاده روی خلق کند.
شوخی های بدیع و خلاق موجود در اجرا عاری از هرگونه تصنع و خودشیرینی با اتکا به توانایی بازیگران با بده بستان ها و رفت و آمدهایی که با هم دارند , موفق شده است تاثیری نه لحظه ای و آنی بلکه مستمر و تدریجی روی مخاطب بگذارد و خنده به صورت آن ها بیاورد.
بی گمان جنس شوخی های آلن و وایلدر را می توانیم در مناسبات کمیک این اجرا جستجو کنیم.
همچنین ارتباط زوج این اجرا مارا یاد زوج هایی چون رابرت ردفورد و پل نیومن یا تونی کورتیس و جک لمون می اندازد.