سومین شماره از نشریه‌ی فرهنگی-هنری «نقد هنر» ویژه‌ی بهار ۹۶ با پرونده‌ای برای داریو فو؛ کارگردان و طنزپرداز برنده‌ی جایزه‌ی نوبل؛ منتشر شد.
داریو فو، هنرمندی طناز، منتقدی جسور و اصلاح‌گری کاردان بود. فو در تمام آثارش تنها به بیان دردها بسنده نمی‌کرد بلکه پیشنهادهایی برای برون رفت از معضلات را پیش پای مخاطبانش می‌گذاشت.
وقتی داریو فو در سال ۱۹۷۵ ، برای اولین بار نامزد دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات شد، این انتخاب را اتفاقی پوچ دانست و گفت: «همه می‌دانند که چقدر از سر خم کردن یا زانو زدن در برابر هر کسی ولو برای دریافت جایزه متنفرم. این جایزه‌‌ی نوبل هم برای خودش یک کمدی است. وقتی سیاستمداران، افسران پلیس و مقامات کشورم بشنوند که جایزه به من تعلق گرفته، می‌توانم قیافه‌‌شان را تصور کنم. از خدای‌شان است که من را به هر نحوی ساکت کنند و به دستانم دستبند بزنند. حالا هم نامزد شدن در این جایزه!» فو در آن سال برنده‌ی جایزه‌ی نوبل نشد اما دو سال بعد و در سال ۱۹۷۷ نام او به‌عنوان برگزیده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات اعلام شد و او نیز جایزه‌اش را همراه با ایراد نطقی همچون اجرای نمایش تک نفره در آکادمی سوئد دریافت کرد.
در سومین شماره از نشریه‌ی فرهنگی-هنری «نقد هنر» ترجمه‌ی کامل متن خطابه‌ی فو در مراسم جایزه نوبل ادبیات آورده شده است. فو درباره‌ی سخنرانی در آکادمی سوئد گفته است: «بی‌شک، سخنرانی من خنده‌د‌ارترین، کمدی‌ترین و تئاتری‌ترین سخنرانی‌ای بود که در آکادمی سوئد انجام شد.»
گرچه در گستره‌ی تئاتر جهان، فو را یک نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان طنزپرداز می‌شناسند اما او در موطن خودش، پیشه‌ی دیگری هم داشت: نقاش. او همیشه دوست داشت هنر نقاشی‌اش بیش‌تر از هنر تئاترش مورد توجه قرار گیرد؛ هرچند این خواسته‌اش هیچگاه محقق نشد. سومین شماره از «نقد هنر» در مقاله‌ای با عنوان«فـو، نقاشِ نویسنده، بازیگر مجسمه‌ساز» به این بُعد از هنر فو پرداخته است.
نمی‌توان از فو، سخن گفت و به همراه، همکار و یاور همیشگی او در هنر تئاتر اشاره نکرد. فو همیشه موفقیتش را مدیون همسرش؛ فرانکا رامه؛ می‌دانست. رامه در مقدمه‌ای که برای نمایش‌نامه‌ی «حساب پرداخت نمی‌شه!» نوشت، تاریخچه‌ای کامل از روند فعالیت‌هایشان و تغییر مسیر جریان تئاتری‌شان ارائه کرده است. ترجمه‌ی این متن با عنوان «فقط کوته‌اندیشان تئاتر فو را آسان می‌پندارند» در شماره‌ی سوم نشریه‌ی «نقد هنر» آورده شده است.
در ایران، کارگردانان بسیاری به آثار فو پرداخته‌اند که از برجسته‌ترین آن‌ها می‌توان به هادی عامل هاشمی و مرحوم مصطفی عبداللهی اشاره کرد. هادی عامل‌هاشمی در این شماره از «نقد هنر» در یادداشتی کوتاه با عنوان «فو، کله‌خر دوست‌داشتنی» از چرایی علاقه‌‌اش به این طنزپرداز ایتالیایی گفته است.
همچنین میکاییل شهرستانی؛ بازیگر و کارگردان تئاتر؛ که در نمایش مصطفی عبداللهی با عنوان «مرگ تصادفی یک آنارشیست» نوشته‌ی فو، حضور داشت، خاطره‌ی خود را از این تجربه در یادداشتی با عنوان «به بهانه‌ی مصلحت‌اندیشی، سر، خم نکنیم» مرقوم داشته است.
از پژوهشگران و محققان برجسته‌ای که عمرش را در راه معرفی و بررسی آثار فو صرف کرده، «آنتونیو سودری» استاد دپارتمان هنر ایتالیا در دانشگاه ترومن آمریکاست. مقاله‌ای تحلیلی او با عنوان «داریو فو، جانوران و دلقک‌های درباری» در این شماره از «نقد هنر» دریچه‌ای تازه را برای علاقه‌مندان آثار فو باز می‌کند.
گفت‌‌وگویی صمیمی با فو، بررسی شیوه‌ی نویسندگی فو، کنکاشی در تئاتر سیاسی فو و خطابه‌ی جاکوپو فو- پسر داریو فو- در مراسم خاکسپاری پدرش، از دیگر مطالب سومین شماره از «نقد هنر» است.
دوماهنامه فرهنگی-هنری «نقد هنر» به صاحب‌امتیازی و مدیر مسئولی سارا منصوری و سردبیری حمیدرضا قنبری ویژه بهار ۹۶ با قیمت ۵۰۰۰ تومان منتشر و از کتابفروشی‌های معتبر قابل تهیه است.

عباس جوانمرد از دل رکودِ بعداز کودتا تئاتر غیرحکومتی را بیرون کشید. متن علی حاتمی پای تله‌تئاتر را به تلویزیون باز کرد.
گروه هنر ملی به سرپرستی عباس جوانمرد که آغازگر بخشی از جریان‌های نوین نمایش ایرانی بوده در این کتاب مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.
پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، تولید اولین تله‌تئاتر و ۳ دهه فعالیت مستمر ازجمله افتخاراتی است که به نام گروه هنر ملی ثبت‌شده و روح‌الله جعفری، نویسنده کتاب «گروه هنر ملی از آغاز تا پایان» در این پژوهش مفصل از آنها یادکرده است.
در گفتگو با جعفری، درباره پروسه این پژوهش، نکاتی که روی آنها دست گذاشته، گفتگویش با چهره‌های برجسته گروه هنر ملی و دشواری‌هایی که درراه این پژوهش ۱۲ ساله داشته، گفتیم و شنیدیم.
روح‌الله جعفری، درباره آغاز پروسه پژوهش کتاب «گروه هنر ملی از آغاز تا پایان ۱۳۳۵-۱۳۵۷» که در دوازدهمین مجموعه تئاتر ایران در گذر زمان در انتشارات افراز منتشر شده است، گفت: «سال ۸۲ وقتی وارد دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی شدم، از همان ابتدا به دنبال موضوعی برای پژوهش به عنوان پایان‌نامه این مقطع از تحصیلم بودم. برای من جریان‌هایی که در دوره‌های پیشین موفق بودند و باعث شکل گرفتن نمایش ملی ما در ادوار گذشته شدند، موضوعی جذاب بود. عده‌ای از این هنرمندان و گروه‌ها توانسته بودند جریان‌ساز شوند و اتفاق‌های مفید و قابل قبولی را برای بدنه تئاتر ایران به ارمغان بیاورند و من به دنبال شناسایی، کشف و رسیدن به تحلیل این چیستی و چرایی هنر آن‌ها و تأثیری که از خود به جای گذاشتند، بودم. در ضمن، به دنبال پیدا کردن این سؤال بودم که راز موفقیت آن‌ها در حفظ و نگه داشتن گروه‌های نمایشی (به عنوان مثال: گروه هنر ملی)، آن‌هم برای بیش از دو دهه چه بوده است.»
جعفری ادامه داد: «وقتی با پژوهش، پاسخ این سوال را یافتم، آن وقت به عنوان یک مدل می‌توانستم آن را به زمان معاصر پیوند دهم و به دنبال این باشم که چرا گروه‌ها و جریان‌های هنری، آن‌هم از جنس نمایشی، نمی‌توانند عمر طولانی و مفیدی داشته باشند؟ و بعد از مدتی کوتاه از ادامه فعالیت بازمی‌مانند و مضمحل می‌شوند. با توجه به بررسی اولیه‌ا‌م در این پژوهش، متوجه شدم که یکی از این گروه‌هایی که در دهه‌های گذشته، تأثیر به‌سزایی در پیشرفت هنر نمایش ایرانی داشته، گروهی بوده به اسم «هنر ملی» به سرپرستی استاد عباس جوانمرد که در سه دهه ۳۰، ۴۰ و ۵۰ شمسی با صلابت به کار خود ادامه داده است و با مطالعه‌ای که کردم، به سمت شناسایی این مهم رفتم.»
این منتقد و پژوهشگر تئاتر با بیان این‌که ابتدا جست‌وجو کرده تا کشف کند که چه اسناد و مدارک و چه صحبت‌هایی از این گروه به جا مانده که بتواند به آن‌ها رجوع کند، گفت: «با بررسی کتاب‌های مختصری که درباره تاریخ تئاتر ایران نوشته شده و مطالب محدودی که در این حوزه وجود داشت، متوجه شدم با اطلاعات ناچیزی درباره فعالیت‌ها، اجراها و برنامه‌های گروه هنر ملی که تقریباً نزدیک به صفر است، روبه‌رو هستم؛ چراکه فرهنگ ما فرهنگی شفاهی است و در دل تاریخ، از یک جایی به بعد، نسبت به مکتوب کردن اطلاعات و کتابت آن‌ها بی‌توجه بوده‌ایم و این غفلت برای ما و در همه ابعاد، جبران‌ناپذیر بوده است. لذا تا زمانی که شروع به این پژوهش کردم، نگاه پُرعمق و سیستماتیکی به فعالیت‌های گروه هنر ملی نشده بود.»
جعفری با اشاره به این‌ نکته که زمانی که این پژوهش را آغاز کرده، عباس جوانمرد و همسرش نصرت پرتوی در کانادا بودند و عملاً دیدار حضوری با آن‌ها برایش ممکن نبوده است، گفت: «تصمیم گرفتم کار جمع‌آوری اطلاعات را در دو حوزه به صورت کتابخانه‌ای و انجام مصاحبه با اعضای گروه هنر ملی دنبال کنم. در این زمینه به اکثر کتابخانه‌هایی که آرشیو مجلات و روزنامه‌های قبل از انقلاب در آن‌ها موجود بود، مراجعه کردم. زمان زیادی نزدیک دو الی سه سال به صورت مستمر به کتابخانه‌های مختلف می‌رفتم و ساعت‌های طولانی، دوره‌ها و مُجلّدهای مختلف را مطالعه می‌کردم تا بتوانم مطلبی درباره این گروه پیدا کنم.»
این استاد دانشگاه، بخش دیگر از کارش در این پژوهش را شناسایی افرادی دانست که در گروه هنر ملی عضو بودند، و آن را هم‌زمان با پژوهش کتابخانه‌ای که انجام داده است، دانست و گفت: «زمانی که من شروع به این تحقیق کردم، عده‌ای از هنرمندان عضو این گروه، فوت کرده بودند. برای این پیدا کردن اعضای گروه، زمان زیادی صرف کردم، چون هرکدام در یک گوشه‌ای از ایران و جهان بودند. به عنوان مثال، استاد عباس جوانمرد و همسرش نصرت پرتوی در کانادا بودند، محمود دولت‌آبادی در تهران به سر می‌برد، کامران نوزاد و همسرش آذر فخر در امریکا بودند و... بنابراین، زمان زیادی صرف شد تا به صورت حضوری و یا تلفنی سوال‌هایم را با آن‌ها در میان بگذارم و مصاحبه‌ها، یکی پس از دیگری انجام شد. البته مُجاب کردن افراد برای مصاحبه هم خود پروسه‌ای طولانی داشت، ولی خوشبختانه وقتی از نیّت کار مطلع می‌شدند، همکاری صمیمانه‌ای با من کردند و در همین جا از تمامی عزیزانی که در طی این سال‌ها پاسخگوی سؤال‌های من بودند، تشکر می‌کنم.»
جعفری، استاد عباس جوانمرد را آغازگر بخشی از جریان‌های نوین نمایش ایرانی خواند و با اشاره به ساعت‌ها گفت‌وگوی تلفنی خود با او و همسرش نصرت پرتوی، گفت: «بعد از مدتی تصمیم گرفتم سؤال‌هایم را مکتوب کنم و برای استاد جوانمرد بفرستم که حدود ۲۰۰ صفحه و بیش از ۸۰۰ سؤال طرح شد که با پست به کانادا برای ایشان فرستادم و وقتی هم به ایران آمدند، به صورت رودررو صحبت کردیم و سؤال‌های دیگرم را پرسیدم. هم‌زمان اعضای دیگر گروه هنر ملی را شناسایی و با آن‌ها گفت‌وگو کردم و سعی کردم تجربه‌های نظری و عملی این هنرمندان را در این پژوهش و در کتاب منتقل کنم.»
این نمایشنامه‌نویس و کارگردان با بیان این‌که به‌طور هم‌زمان، کار کتابخانه‌ای، یعنی خواندن و مطالعه نقدها و یادداشت‌ها و جمع‌آوری آن‌ها را توأمان با انجام گفت‌وگوها درباره فعالیت‌های گروه انجام ‌داده است، گفت: «اگر غیر از این می‌بود، کفه‌ی دیگر این ترازو، یعنی رسیدن به چشم‌انداز روشنی از فعالیت‌ها و تأثیر این گروه بر تئاتر معاصر ایران، نمی‌توانست آن سنگینی و وجاهت لازم را داشه باشد. وقتی ابعاد این پژوهش تا حدودی برایم شکل گرفت، از قبل مؤمن‌تر بر این مسأله شدم که موضوعِ پژوهشیِ مناسبی را دستمایه کار قرار داده‌ام. چرا؟ چون گروه هنر ملی بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، به عنوان اولین گروه نمایشی، توانسته بود به صورت غیردولتی و غیرحکومتی، به احیای تئاتر در ایران بپردازد و از سال ۱۳۳۵، شکل رسمی به خود گرفته و اعلام موجودیت کند. این گروه با اجرای نمایش تک‌پرده‌ای «محلل»، نوشته و به کارگردانی استاد عباس جوانمرد، خود را به جامعه فرهنگی و هنری و نمایشی آن زمان معرفی می‌کند. لذا گروه هنر ملی توانسته با ایمان به کاری که داشته، یعنی معرفی فرهنگ و هنری که برآمده از آداب و رسوم و ارزش‌ها و اخلاق و اعتقادات مردم جامعه خود است، شروع به کار کند؛ پس این مسأله‌ی مهمی است که در آن فضای اختناق که حاکم بر جامعه بوده، یک گروه غیردولتی بتواند شکل بگیرد و بخشی از جریان تئاتر ایران را به درستی به مردم و مهم‌تر به دنیا برای اولین‌بار معرفی کند و سه دهه با صلابت به کارش ادامه دهد.»
جعفری به این موضوع اشاره کرد که «مسأله دیگری که باعث شد متوجه شوم، موضوع پژوهش‌ام را درست انتخاب کرده‌ام، این بود که گروه هنر ملی برای اولین‌بار تعدادی از جریان‌های نوین نمایشی را در ایران پایه‌گذاری کرده است» و ادامه داد: «گروه هنر ملی برای اولین‌بار در سال ۱۹۶۰ میلادی (۱۳۳۹ شمسی)، نمایش «بلبل سرگشته» را به عنوان یک نمایش ایرانی در دنیا معرفی می‌کند و موفق می‌شود آن را در فستیوال بین‌المللی تئاتر ملل در تئاتر «سارا برنار» اجرا کند. این گروه در سال ۱۹۶۵ میلادی هم نمایش‌های «غروب در دیاری غریب»، «قصه ماه پنهان» (هر دو نوشته بهرام بیضایی) و «آلونک» (نوشته کوروس سلحشور) که هر سه را استاد جوانمرد کارگردانی کرده، برای بار دوم در همان فستیوال و در همان سالن اجرا می‌کند و فرنگی‌ها را بیش از پیش با شکلی دیگر از نمایش‌های ایرانی آشنا می‌کند. این دستاورد بزرگی برای تئاتر ایران است که به نام گروه هنر ملی در تاریخ ثبت شده است.»
کارگردان نمایش «من چه جوری ممکنه یه پرنده باشم؟» ادامه داد: «تازه بعد از این در نیمه دوم دهه ۴۰ است که گروه‌هایی مثل کارگاه نمایش، به کارگردانی آربی اوانسیان به فستیوال‌های مختلف دعوت می‌شوند.»
بعد از کودتا جریان‌های فرهنگی، هنری و اجتماعی به رکود و سکون و انجماد رسیده بودند و  گروه هنر ملی اولین جرقه تئاتر غیردولتی و غیرحکومتی پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ را برای احیای تئاتر در ایران زد.
او یادآور شد: «در این پژوهش، اولین جرقه تئاتر غیردولتی و غیرحکومتی پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، راجع به احیای تئاتر در ایران، مورد کنکاش قرار گرفته است. از پس این جرقه، بارقه‌های امیدآور دیگری در آپارتمان شاهین سرکیسیان، بانی اصلی گروه (که پس از سه سال نام «گروه هنر ملی» را در سال ۱۳۳۵ برای خود انتخاب کرد) ظهور کرد. بعد از کودتا، جریان‌های فرهنگی، هنری و اجتماعی به رکود و سکون و انجماد رسیده بودند. عده‌ای که جستجوگر و پرسشگر بودند، متوجه می‌شوند فردی به نام شاهین سرکیسیان در ایران است و او را پیدا می‌کنند و به آپارتمانش می‌روند و سه سال در همان آپارتمان، روی متون ترجمه‌شده فرنگی، کار و مطالعه می‌کنند. آن‌ها بعد از سه سال در بزنگاهی تصمیم می‌گیرند که رأی‌گیری کنند تا نمایش‌ ایرانی کار کنند یا نمایش فرنگی؟ در نهایت، افراد حاضر در آن آپارتمان، رأی به کار روی متون و نمایش‌های ایرانی می‌دهند و از آن‌جا پایه اولیه گروه هنر ملی شکل می‌گیرد.»
جعفری درباره یکی دیگر از ابعادی که در این پژوهش به آن پرداخته است، گفت: «سرآغاز شکل‌گیری اندیشه نمایش ملی ایران با نگارش نمایش تک‌پرده‌ای «محلل» به‌وسیله عباس جوانمرد و به کارگردانی خود او در باشگاه دانشگاه تهران بوده که از اهمیت بسیاری برخوردار است.»
او آن‌چه در بررسی این پژوهش در نظر گرفته است را چنین شرح داد: «این پژوهش شامل چگونگی روند رو به رشد حرکت گروه هنر ملی در عرصه هنر نمایش است که بسیاری از جریان‌های هنری را آغاز کرده و فرصت به‌کارگیری آن را برای دیگر فعالان هنرهای نمایشی فراهم کرده است. این گروه، اولین‌بار بعد از کودتا، با اجرای سه نمایش تک‌پرده‌ای «محلل»، «مرده‌خورها» و «افعی طلایی» در سال ۱۳۳۶ با همکاری اداره‌ کل هنرهای زیبا و شرکت نفت، عازم مناطق نفت‌خیز می‌شود و باعث آشنایی مردم شهرستانی با هنر نمایش ایرانی می‌شود؛ این اتفاق مبارکی برای تئاتر ایران است، چراکه بعد از کودتا که چراغ هنر نمایش ایران رو به خاموشی و افول رفته بود، در سال ۱۳۳۶ به‌وسیله این گروه، یک‌بار دیگر روشن شده و جانی تازه به خود می‌گیرد.»
کارگردان نمایش «تماشاچی محکوم به اعدام» خاطرنشان کرد: «گروه هنر ملی در سال ۱۳۴۲ با اجرای نمایش «پهلوان اکبر می‌میرد» نوشته بهرام بیضایی و به کارگردانی استاد جوانمرد، با توفیقی که در جذب تماشاگران مشتاق به دیدن آثار نمایش ملی، در جشنواره نمایش‌های ایرانی که به مناسبت افتتاح تالار دولتی ۲۵ شهریور، راه‌اندازی شده بود، به دست ‌آورد، توانست اولین گروهی باشد که بعد از جشنواره به اجرای عمومی این برنامه بپردازد. اهمیت اجرای خلاقانه این نمایش، در موضوع آن و نگاه نقادانه‌ای است که نسبت به شرایط حاکمیت وقت دارد و کارگردانی آن نیز  مثال‌زدنی بوده است.»
عباس جوانمرد اولین نمایش تلویزیونی را با نام «شهر آفتاب، مهتاب» نوشته علی حاتمی ضبط می‌کند و این اولین تله تئاتری است که از تلویزیون ملی ایران پخش شده و موجب آشنایی مردم با هنر نما‌یش می‌شود.
جعفری، درباره تعداد دیگری از دستاوردهای گروه هنر ملی که برای اولین‌بار، به وسیله این گروه برای تئاتر ایران به ارمغان آمده است، گفت: «هم‌زمان با افتتاح تلویزیون ملی ایران در سال ۱۳۴۶، عباس جوانمرد اولین نمایش تلویزیونی را با نام «شهر آفتاب مهتاب» نوشته علی حاتمی ضبط می‌کند و این اولین تله‌‌تئاتری است که از تلویزیون ملی ایران پخش شده است و موجب آشنایی بیشتر مردم با هنر نمایش می‌شود. همچنین گروه هنر ملی برای گسترش دامنه کارهایش، ازجمله کارهای تجربی‌اش در سال۱۳۴۹، محل تمرین خود را در اداره برنامه‌های نمایش، تبدیل به سالنی به نام خانه نمایش گروه هنر ملی می‌کند که بعد از انقلاب، عبارت «هنر ملی» از آن حذف می‌شود. این اتفاقی بسیار مهم بوده که گروهی برای تجربه خود و یا ایجاد زمینه برای تجربه دیگر همکاران، محل تمرین خود را تبدیل به سالن نمایش می‌کند.»
او با بیان این‌که به‌وسیله گروه هنر ملی است که بها دادن به نمایش ایرانی هویت پیدا می‌کند، خاطرنشان کرد: «نمایشنامه‌نویس ایرانی در آن زمان محدود بود، اما در سال ۱۳۳۹ با راه‌اندازی اجرای زنده نمایش‌های تلویزیونی در تلویزیون ایران که به همت و پشتکار استاد عباس جوانمرد، این مهم به وقوع پیوست و تا سال ۱۳۴۵، هم ادامه پیدا کرد، این جریان توانست نویسندگان علاقه‌مند به نوشتن آثار دراماتیک را شناسایی و پرورش دهد و از این طریق، نمایشنامه‌نویسان زبردستی به عرصه هنرهای نمایشیِ ایران معرفی شدند، ازجمله بهرام بیضایی، نصرت پرتوی، کوروس سلحشور، ناصر شاهین‌پر، اکبر رادی، بیژن مفید، پرویز صیاد، علی نصیریان و... تک‌ تک این نویسندگان، نمایشنامه‌نویسان تاثیرگذار دهه‌های بعد شدند که هنوز تعدادی از آن‌ها با جدیّت کار خود را دنبال می‌کنند و این دستاورد بزرگی است که با ایجاد یک جریان و بسترسازی مناسب برای کشف و ظهور استعدادها، هم نویسنده و کارگردان و هم فعال نمایشی و هم مردم را به جریان نمایش، علاقه‌مند کرد. لذا برای اولین بار مردم از قاب تلویزیون با نمایش‌های ایرانی و ترجمه‌شده، آشنا ‌شدند.»
نویسنده کتاب «گروه هنر ملی از آغاز تا پایان ۱۳۳۵-۱۳۵۷» گفت: «سال ۱۳۵۲ گروه هنر ملی برای اولین‌بار به عنوان تنها نماینده ایران در فستیوال تئاتر جهان سوم که در شهر شیراز و در جنب هشتمین جشن هنر شیراز برگزار شد، با نمایش‌های «غروب در دیار غریب» و «قصه ماه پنهان» شرکت می‌کند و بخشی دیگر از جریان نمایش ایران را به مخاطبان کشورهای آسیایی و اروپایی معرفی می‌کند.»
جعفری با ذکر برخی از فعالیت‌ها و اقدامات مفیدی که گروه هنر ملی در تاریخ تئاتر معاصر ایران از خود به یادگار گذاشته، اظهار داشت: «اما در این سال‌ها، متأسفانه خدمات وزین هنری و شایسته گروه هنر ملی به جریان تئاتر ایران، مورد غفلت قرار گرفته و به بوته فراموشی سپرده شده و این پژوهش می‌کوشد با معرفی و تجزیه و تحلیل تمامی فعالیت‌ها و اقدامات و خدماتی که این گروه داشته، آن دیده‌ نشدن را که طی این سال‌ها به طور عمد و غیرعمد بوده، جبران کند و در این صورت است که می‌توان از دستاوردهای گروه هنر ملی برای پیشرفت هنر نمایش ایران استفاده کرد.»
در گروه هنر ملی علاوه بر این‌که کار فرهنگی و هنری انجام می‌شد، انتقال نگاه سالم و منزّه و عقلانی و همچنین انتقاد از خود را نیز سرلوحه کار خود قرار می‌داد. در واقع، گروه از خود شروع می‌کند و با معنا بخشیدن به این که یک خانواده واحد است، گام آغازین را در این راه برمی‌دارد تا بتواند این نگاه را به جامعه هم منتقل کند. به عنوان مثال، بهزاد فراهانی و فهمیه رحیم‌نیا در همین گروه با همدیگر ازدواج می‌کنند و تشکیل خانواده می‌دهند.
این منتقد و پژوهشگر، در معرفی یکی دیگر از ابعاد این پژوهش، علاوه بر شناسایی و کشف و ثبت جریان‌های تأثیرگذار گروه هنر ملی بر هنر نمایش ایران، گفت: «علاوه بر آن‌چه که ذکر آن رفت، باید اضافه کرد که چطور یک گروه می‌تواند طی سه دهه فعالیت، با خلاقیت، پشتکار، قدرت و صلابت به کار خود ادامه دهد. در حفظ و ادامه این راه، نگاه منزّه و به دور از آلودگی استاد جوانمرد، به عنوان سرپرست و کارگردان گروه و دیگر اعضا و همکاران آن نسبت به پدیده هنر و کشف چیستی و چرایی آن و اینکه نقش هنر نمایش در روشنگری افکار عمومی جامعه چیست، بسیار مهم است که از لابه‌لای گفت‌وگوها و مطالب جمع‌آوری شده، می‌توان به تصویر درستی از این سؤال رسید. در گروه هنر ملی علاوه بر این‌که کار فرهنگی و هنری انجام می‌شد، انتقال نگاه سالم و منزّه و عقلانی و همچنین انتقاد از خود را نیز سرلوحه کار خود قرار می‌داد. در واقع، گروه از خود شروع می‌کند و با معنا بخشیدن به این که یک خانواده واحد است، گام آغازین را در این راه برمی‌دارد تا بتواند این نگاه را به جامعه هم منتقل کند. به عنوان مثال، بهزاد فراهانی و فهمیه رحیم‌نیا در همین گروه با همدیگر ازدواج می‌کنند و تشکیل خانواده می‌دهند. این مدل و نگاهی که استاد عباس جوانمرد در گروه دنبال می‌کند، نگاهی پاک و به دور از آلودگی به هنر است که می‌توان به عنوان یک الگو برای حفظ کردن یک گروه از آن استفاده کرد.»
جعفری با اشاره به خط‌مشی‌ اصلی گروه هنر ملی که منسجم نگه داشتن و ایجاد انگیزه برای کار و تولید کالای فرهنگی بین اعضای آن و در قالب هویت دادن به گروه است، گفت: «امروز تئاتر ما با این آسیب روبرو است که گروه‌ها فقط به معنای یک اسم و یک لوگو هویت دارند و نه بیشتر، و در طول ماه و سال نمی‌بینید که اعضای آن گروه کنار هم باشند؛ پس در بهترین شرایط، فقط اثری روی صحنه می‌آورند، اما از صلابت و صمیمیت برخوردار نیستند و این مسئله را مخاطب می‌فهمد. اما گروه هنر ملی با تبیین این خط‌مشی و اجرایی کردن آن که افراد باید در گروه فعالیت و کار کنند و در غم و شادی یکدیگر شریک باشند، نمایش‌هایی را روی صحنه آورد که با صلابت و قدرتی شعف‌برانگیز با مخاطب ارتباط برقرار می‌کرد و این رابطه دوطرفه بسیار منسجم و تنگاتنگ بود. به همین علت، بعد از گذشت چند دهه از اجرای این نمایش‌ها، خاطره درخشان تأثیر این آثار در ذهن مخاطبان آن، همچنان ثبت مانده است.»
کارگردان نمایش «اسب‌های پشت پنجره» با اشاره به لزوم بررسی و تجزیه و تحلیل فعالیت همه گروه‌ها و جریان‌های تئاتری ایران در دهه‌های گذشته، به نتایج مثبت این کار اشاره کرد و گفت: «اولاً با برداشتن این گام بزرگ به دایرة‌المعارفی برای شناسایی و استفاده کردن از تجربه‌های مفید و سازنده که به رشد جریان هنر نمایش در ایران می‌انجامد، دست پیدا خواهیم کرد و از سوی دیگر، با ثبت تاریخ تئاتر معاصر، جلوگیری از موازی‌کاری در بسیاری از زمینه‌ها می‌شود و سوم این‌که دیگر شیفته‌وار مدعی این نخواهیم بود که آغازگر همه جریان‌هایی که از ذهن‌مان خطور می‌کند، ما هستیم. امیدوارم با ثبت و پژوهش این تجربه‌های نظری و عملی اساتید، هنرمندان و دست‌اندرکاران هنر نمایش، بتوانیم گام‌های بعدی و محکم‌تر را برای توسعه همه‌جانبه هنر نمایش در ایران برداریم.»
پژوهشی که ۱۲ سال زمان برد و بیش از ۲۵۰ ساعت برایش مصاحبه انجام شد.
جعفری درباره زمانی که برای انجام این پژوهش و نگارش آن صرف شده، گفت: «برای انجام این پژوهش، بیش از ۱۲ سال زمان گذاشتم و این یعنی بعد از آن که در سال ۱۳۸۶، توانستم در رشته کارگردانی نمایش، با نمره ۲۰ در مقطع کارشناسی ارشد از پایان‌نامه‌ام دفاع کنم و فارغ‌التحصیل شوم، همچنان کارم روی این پژوهش را تا سال ۹۵ ادامه دادم. در واقع، موضوع نظری پایان‌نامه کارشناسی ارشد من، همین پژوهش مذکور بود که بعد به طور گسترده‌تری آن را ادامه دادم.» 
نویسنده کتاب «گروه هنر ملی از آغاز تا پایان ۱۳۳۵-۱۳۵۷» با اشاره به برخی از موانع و مشکلاتی که در این پژوهش، پیش رو داشته است، ادامه داد: «یکی از موانع این بود که این پژوهش به صورت فردی انجام شد و باید برای به دست آوردن تک‌تک مصاحبه‌ها و یا پیدا کردن نقدها و یا عکس‌ها و بروشورها و... باید چراغ به دست می‌گرفتم و در تاریکی و در فضایی که پُر از هیچ بود، حرکت می‌کردم. بنابراین، رسیدن به نتیجه مطلوب که از جنس واقعی و نه تصنعی و ساختگی باشد و همچنین پیدا کردن این حجم از اطلاعات و اسناد، زمان‌بر بود که با پشتکار توانستم این کار را به نتیجه برسانم. اما اگر چنین پژوهش‌هایی به صورت گروهی دنبال شود و مرکز و پژوهشگاهی داشته باشیم که متمرکز روی تاریخ شفاهی تئاتر معاصر ایران و تحلیل همه‌جانبه آن کار کنند، می‌توان مدیریت زمان را در دستور کار قرار داد و در زمان کمتر، به خروجی قابل قبولی دست یافت. هزینه این پژوهش تماماً به عهده خود من بود و در این راه، هیچ نهاد و یا سازمان دولتی و خصوصی، کوچکترین حمایتی از آن نکرد.»
جعفری با اشاره به ثبت و ضبط بیش از ۲۵۰ ساعت مصاحبه گفت: «برای آگاه شدن از صحت و سقم مباحث و موارد گفته شده برای یک موضوع، با چند نفر از اعضای گروه و یا همکارانی که در آن برنامه حضور داشتند، صحبت کردم. یکی از آسیب‌‌هایی که پژوهشگر در این جنس از پژوهش با آن روبه‌رو است، این است که شیفته‌وار به سراغ آن موضوع می‌رود و برای دوری از این شیفتگی باید یک موضوع را از زوایای مختلف و با افراد مختلفی که در آن موضوع به طور مستقیم در ارتباط بوده‌اند،  آن را طرح کرد و مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.»
باید از آرشیو صداوسیما استفاده می‌کردم که فقط سه جلسه و به صورت بسیار محدود این اتفاق افتاد. ضرورت کار پژوهشی در سازمان عریض و طویل صداوسیما تعریف نشده است.
نویسنده کتاب «فرهنگ، تئاتر و فراغت» یادآور شد: «در این بیش از ۱۲ سال، چند نفر از اعضا و همکاران گروه هنر ملی فوت کردند و از میان ما رفتند. جای خالی عزیزان ازدست‌رفته (محمود استادمحمد، کوروس سلحشور، اسماعیل داورفر، خسرو شکیبایی، رضا کرم‌رضایی، حسین کسبیان، محمدرضا کلاه‌دوزان، جمشید لایق، محمد هدایت نوری، رکن‌الدین خسروی، جعفر والی، داود رشیدی، عزیزالله هنرآموز) را نمی‌توان به آسانی در عالم هنر نمایش پُر کرد، اما در این پژوهش، خوشبختانه دیدگاه‌ها و نقطه‌نظرات و تجربه‌های عملی آن‌ها درباره برخی از وقایع طرح شده و مرتبط با گروه هنر ملی، عیناً انعکاس یافته، چراکه حضور مستقیم در آن واقعه داشته‌اند.»
جعفری ادامه داد: «تا هر چه زود، دیر نشده باید قدر هنرمندان و افراد نخبه‌ای که در میان ما هستند را دانست و از آن‌ها دلجویی کرد و آن‌ها را مورد تکریم قرار داد. باید شرایط مناسبی را برای آن‌ها فراهم کرد که تا زمانی که در قید حیات هستند، تجربه‌های نظری و عملی آن‌ها ثبت و ضبط شود. با انجام این کار مهم می‌توان به تولید اندیشه پویا در جامعه کمک کرد. این عزیزان، سرمایه‌های معنوی یک جامعه به حساب می‌آیند که برای ارزش و تأثیری که از خود بر جامعه می‌گذارند، قیمت مادی نمی‌توان تعیین کرد و متصور شد.»
این پژوهشگر و محقق یادآور شد: «برای کامل‌تر شدن این پژوهش باید از آرشیو صداوسیما استفاده می‌کردم که فقط سه جلسه و به صورت بسیار محدود این اتفاق افتاد. به دلیل این‌که متأسفانه ضرورت کار پژوهشی در سازمان عریض و طویل صداوسیما تعریف نشده، این همکاری با من صورت نگرفت. صداوسیما باید به عنوان سازمانی که متکی بر خواسته و اراده مردم است، بها دادن به امر پژوهش را در دستور کارش قرار بدهد که این اتفاق تا به حال کمتر افتاده است.»
جعفری در بخش دیگری از صحبت‌هایش، با اشاره به مشکلات جمع‌آوری اطلاعات برای انجام چنین پژوهشی گفت: «چون اطلاعات به صورت دیجیتال در اکثر حوزه‌ها، به خصوص در بخش پیایندها ثبت نشده است، محقق یا پژوهشگر باید به صورت سنتی برود و منابع را بگیرد و شروع کند به ورق زدن تک‌تک برگ‌های آن که این مسئله هم انرژی و زمان زیادی را هدر می‌دهد و هم اصل منبع و یا منابع را با تهدید مستهلک شدن روبه‌رو می‌کند. به عنوان یک آسیب این نقیصه باید هرچه زودتر برطرف شود و بسیار به جا و نیکو است که سرمایه‌گذاری لازم در این قسمت صورت بگیرد و این اسناد و مدارک و منابع به صورت دیجیتالی بایگانی و ثبت شوند و در اختیار محققان و پژوهشگران گذاشته شود. باید هرچه سریع‌تر و تا دیر نشده است به فکر احیا و احصای این گنجینه‌ها و آرشیوهای مختلفی که در اختیارمان است، باشیم، چون آرشیو در همه زمینه‌ها به مثابه گنجینه، حافظه‌ و شناسنامه یک ملت است که چراغ راه پژوهشگران و محققان برای روشن کردن زوایای پنهان و آشکار تاریخ در آینده و برای رسیدن به فردایی روشن است.»
نویسنده کتاب «پژوهشی در ترویج فرهنگ تئاتر» درباره نقش و تأثیر و بها دادن به امر پژوهش در جامعه گفت: «با پژوهش کردن، حال جامعه خوب می‌شود؛ چراکه بسیاری از گره‌های کور، بازمی‌شود و دُمل‌های چرکینی که مُلتهب شده‌اند، درمان پیدا می‌کنند و این به معنای قدر دانستن و ارزش دادن به جایگاه و حفظ کرامت انسان‌ها است که در تمامی جوامع پیشرفته، به این مهم بها داده می‌شود.»

ایمان‌داریم که بذر خشم و خشونت در خاک سرزمین غیرت و شرف، فرجامی جز ناکامی کینه ورزان و همدلی مردم سربلند نخواهد داشت. ملتی که چهار دهه در امواج خونین انقلاب و جنگ، از جان خویش خاکریز  ساخته است و از ساحل صلح و دوستی یک قدم عقب ننشسته است، تسلیم شرارت آفرینی و کینه‌ی مغضوبین نخواهد شد. اکنون به تکلیف انسانی خویش، با دعوت اصحاب فرهنگ و هنر، هم مرهم مصائب مردم مظلوم و هم به غنیمت قامت بلند هنر، پرچم دار نفی خشونت و ترویج تروریسم خواهیم شد. در تاریخ درخشان این سرزمین، هرگز دیو و دد و اهریمن، مجال ظهور و ثبوت نداشته است و در این زمانه نیز جز نام و نشان مردم مسلمانی که در راه صلح، سالیان سال به قیمت خون و خانمان پایداری کرده‌اند باقی نخواهد ماند.
با آرزوی نزول رحمت الهی بر روح و روان شهدای این واقعه‌ی تلخ و صبر بازماندگان از جان افشانی و تدبیر بهنگام نیروهای نظامی و انتظامی و امنیتی قدردانی می‌نماییم

موسسه مطالعات سیاسی-اقتصادی "پرسش" در راستای برنامه‌های بلندمدت خود در جهت بهبود فضای هنر و نقد هنری در ایران در نظر دارد اقدام به برگزاری دوره‌ی نمایشنامه‌نویسی با حضور دکتر نغمه ثمینی کند. این دوره از جهت فرم و محتوا با دوره‌های برگزارشده دیگر در ایران متفاوت است. این کارگاه  در طی ۱۲ جلسه  و در قالب ۳ دوره ۴ جلسه‌ای برگزار می‌گردد. مخاطبین این کارگاه، کسانی هستند که دارای تجربه نویسندگی و کار در حیطه نمایشنامه‌نویسی و تاتر هستند. این مخاطبین به‌عنوان دانشجویان این دوره موظف به ارائه کار با متد موردنظر مدرس و در زمان مشخص‌شده می‌باشند. در این کارگاه دانشجویان طی ۴ جلسه با بنیان‌ها و اصول نظری و تکنیکی نمایشنامه‌نویسی آشنا خواهند شد و مدرس مؤلفه های موردنظر در راستای نگارش نمایشنامه‌ای استاندارد را به آنها آموزش خواهد داد. سپس در ۴ جلسه دوم که به‌صورت غیرحضوری خواهد بود متن‌های نوشته‌شده مخاطبین توسط مدرس مورد ارزیابی واقع‌شده و مشکلات احتمالی و نظرات او توسط مخاطبین درروند کار اعمال خواهد گردید. درنهایت و در دوره سوم دانشجویان اقدام به ارائه کارهای خود در کلاس خواهند نمود و نمایشنامه‌های به نگارش درآمده در طول دوره مورد ارزیابی نهایی واقع می‌گردند. علاقه‌مندان برای شرکت در این دوره باید تا تاریخ ۲۰ خردادماه ۱۳۹۶ رزومه کاری خود را برای بررسی به آدرس ایمیل موسسه "پرسش" porsesh.institute@gmail.com ارسال نمایند. موسسه پرسش با همکاری دکتر نغمه ثمینی از میان رزومه‌های ارسال‌شده اقدام به انتخاب تعداد محدودی دانشجو برای شرکت در این کارگاه خواهد نمود و نتیجه را تا تاریخ 1 تیرماه  ۱۳۹۶ به صورت عمومی اعلام می‌نماید. لازم به ذکر است که برخی از متقاضیانی که  به دلیل رزومه‌ی خود امکان شرکت در این کارگاه را به‌صورت هنرجو نمی‌یابند، می‌توانند به‌عنوان ناظر در جلسات شرکت کنند. ناظرین امکان انجام کار عملی و شرکت در برنامه‌های کارگاهی را ندارند ولی می‌توانند در تمام مدت کارگاه حضورداشته باشند و در جریان چگونگی پیشرفت دوره قرار گیرند.

«نقش بهشت» نام کتابی است حاوی حدود هفتاد طرح رنگ‌آمیزی بزرگ‌سالان (آرت‌تراپی) که طرح‌های آن به همراه هایکوهایی از علیرضا بهرامی منتشرشده است. این هایکوها بیشتر خاطره‌های کودکی و نوجوانی ایرانی‌ها را مانند دوران مدرسه، تعطیلات تابستان و عید نوروز، شامل می‌شود.
در مقدمه‌ی این کتاب با گردآوری فاطمه فرقانی که توسط نشر آرادمان منتشر شده، آمده است:
«رنگ‌آمیزی نه‌تنها یک فعالیت مهم آرامش‌بخش و خلاقیت ساز برای کودکان و نوجوانان، بلکه برای بزرگ‌سالان هم فرصتی است برای رسیدن به آرامشی مؤثر که به زندگی جلوه بهتری می‌بخشد.
در تفکرات کهن نیز رنگ تسکین‌دهنده است و آرامش‌بخش؛ حال وقتی فرصت رنگ‌آمیزی ده‌ها صفحه طرح‌های استاندارد، هنرمندانه و علمی برای همگان فراهم می‌شود، علاوه بر افزودن رنگ بهتر به زندگی، این فرصت هم فراهم می‌شود که هنرمند درون هر فردی کشف شود.
این طرح‌ها طوری طراحی‌شده‌اند که انگار عشق را، هم در داخل و هم در خارج خطوط، جست‌وجو و درنهایت کشف می‌کنید.
ارتباط نوستالژیک بامدادهای رنگی و کاغذ سفید، وقتی با الگوهای زیبا و گستره انتخابی عظیم از رنگ‌ها آمیخته می‌شود، یک فرصت استثنایی به وجود می‌آورد؛ فرصتی تا سرکشی روح را با خیال‌انگیزی چنان درآمیزیم که انگار آهوی خوش‌نقش‌ونگار و چابکی در درون هرکدام از ما متولد می‌شود و به اعتلا می‌رسد.
این شیوه اکنون در جوامع توسعه‌یافته بیش از هر وسیله دیگری توصیه می‌شود؛ زیرا یک رفتار باوقار هنرمندانه را تجویز می‌کند که هدف و دستاورد آن تنها یک فرصت سرگرمی نیست، بلکه وجوهی از انسان معاصر را بیدار و نمایان می‌کند که شاید در لابه‌لای لایه‌های سنگین و ضخیم زندگی پراضطراب ماشینی ما، هیچ‌گاه فرصت بروز نیافته‌اند. ضمن آن‌که با ایجاد فرصت تمرکز، شهروندانِ زندگی پرشتاب و پرتنش امروز را نرم و آرام، به تمرکز و آرامش رهنمون می‌کند.
این الگوهای جادویی آسمانی، انسان را به‌ویژه پس از یک روز یا هفته کاری سخت، مانند آلیس به سرزمین دیگر می‌برد؛ آنجا که ساحل سکون و آرامش است و هر طرف را نگاه می‌کنی، همه‌چیز به زیباترین و هنرمندانه‌ترین شکل، ترسیم‌شده است.
این الگوهای دلربا به زندگی ما رنگ دیگری می‌دهند و جریان دیگری می‌بخشند. دنیای شگفت‌انگیزی می‌سازند که انگار عینیت یافتن خیال‌های ماست. آهسته ما را به‌جایی می‌رسانند که تابه‌حال خود را این‌قدر به رؤیاهایمان نزدیک حس نکرده‌ایم.
با این شیوه، ذهن خود را به سمت رؤیاهای لذت‌بخشمان هدایت می‌کنیم و به زندگی‌مان بهبود می‌بخشیم. علاوه بر این، یک نوع حس خاطره‌انگیز بازگشت به‌عقب در زمان، ما را سرگرم رنگ‌های بی‌پایانی می‌کند که انگار یک شورشیِ خفته را به شکلی جسورانه و محترم در درون ما بیدار می‌سازد.»
نشر آرادمان پیش‌تر از این سری آثار، کتاب‌های «رؤیای رنگی»، «باغ مونه»، «باغ ون‌گوگ»، «باغ مشاهیر» و «خواب‌های طلایی» (با عاشقانه‌های علیرضا بهرامی) را منتشر کرده است و آثاری را در دست انتشار دارد.

پیش تولید تئاتر "عروسی خون" که قرار است شهریور ماه در تئاتر باران روی صحنه برود، با انتشار فراخوان بازیگری آغاز به کار کرد. 
به گزارش روابط عمومی تئاتر باران؛ مسعود نورمحمدیان (کارگردان و منتقد تئاتر) و ستاره اسکندری برای آماده‌سازی نمایش «عروسی خون» از بازیگران و دانشجویان رشته بازیگری برای ایفای نقش های این نمایش از آموزش تا اجرا دعوت به عمل آوردند. تنش زدایی و تمرین بدن، پرورش صدا، بیان و بدن، میزانسن و اجرا از جمله سرفصل هایی است که در این کارگاه آموزش داده می شود و هنرجویانی به گروه اجرایی می پیوندند که با طراحی اجرای آن هماهنگ باشند. این کارگاه سه روز در هفته برگزار می شود و اجرای پایانی اواسط شهریور ماه در مجموعه تیاتر باران روی صحنه خواهد رفت. نمایش «عروسی خون» اثر لورکا، به کارگردانی مسعود نورمحمدیان، در تابستان ۱۳۹۶ در مجموعه تئاتر باران به روی صحنه خواهد رفت.  علاقمندان جهت اطلاعات بیشتر و ثبت نام می توانند با شماره ۶۶۱۷۶۸۲۵و۰۹۳۵۷۳۸۴۶۳۷ تماس بگیرند.

مراسمی به بهانه زادروز استاد احمدرضا احمدی پنجشنبه ۴ خرداد با حضور جمعی از هنرمندان و علاقه‌مندان وی در کتابفروشی همیشه و با همکاری چلچراغ برگزار می‌شود که در آن برای اولین بار مستند زندگی وی به نمایش درخواهد آمد.
احمدرضا احمدی زاده ۱۳۱۹ در کرمان، شاعر و نویسنده پیشکسوت ایرانی است.
آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما دستمایه‌ای شد تا حرکتی کاملاً متفاوت را در شعر معاصر آغاز و پی‌ریزی کند. اما فعالیت‌ها و آثار وی فقط در زمینه شعر محدود نمی‌شود بلکه حضور فعال وی در عرصه ادبیات کودکان، دکلمه شعر و هنر سینما، از او چهره‌ای مؤثر در ادبیات و هنر معاصر ساخته است.
از جوایز ارزنده وی می‌توان به جایزه شعر بیژن جلالی در سال ۱۳۸۵ و نامزدی دریافت جایزه هانس کریستین در سال ۱۳۸۸ اشاره کرد.
علاقه‌مندان برای حضور در  این رویداد می‌توانند روز پنجشنبه ۴ خرداد ساعت ۳۰: ۱۷به کتابفروشی همیشه واقع در شهرک غرب، خیابان ایران زمین، درب شرقی، واحد ۱۱۲ مراجعه کنند.

درس گفتارهای بهار ۱۳۹۶ موسسه مطالعات سیاسی-اقتصادی "پرسش" با سه درس گفتار و در هفته چهارم اردیبهشت ماه ادامه می‌یابد. محمد مجتهد شبستری در ادامه‌ی سخنرانی‌های خود در موسسه پرسش روز شنبه ۲۳ اردیبهشت‌ماه ساعت ۱۷:۳۰ گفتاری با عنوان "فهم هرمنوتیکی چیست" ارائه خواهد داد. مراد فرهاد پور نیز از روز یکشنبه ۲۴ اردیبهشت ماه ساعت ۱۷:۳۰ دوره جدید درس گفتارهای خود را با عنوان " ماتریالیزم تاریخی: مارکس" آغاز می‌کند. درنهایت از روز دوشنبه ۲۵ اردیبهشت‌ماه ساعت ۱۷:۳۰ درس گفتار "مارکس و گذار به سوسیالیسم: آغاز نقد ایدئولوژی" با تدریس صالح نجفی آغاز می‌شود. علاقه‌مندان برای کسب اطلاعات بیشتر و شرکت در این درس گفتارها می‌توانند با شماره‌های روابط عمومی موسسه پرسش 88822010-۸۸۸۳۷۶۴۷ تماس گرفته و یا به وب‌سایت qporsesh.com مراجعه نمایند. موسسه پرسش در خیابان قائم‌مقام فراهانی،  پایین‌تر از خ استاد مطهری، کوچه شبنم،  پ ۳ واقع گردیده است.

خبر ایران
کد خبر: ۲۱۳۲۳ 
تاریخ انتشار: پنج شنبه ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۶،ساعت ۱۴:۰۳

سیاست‌ها و برنامه‌های کلی دولت دوازدهم در عرصه فرهنگ و هنر از سوی ستاد هنرمندان دکتر حسن روحانی اعلام شد.
 
به گزارش خبرایران از کمیته رسانه و اطلاع رسانی ستاد هنرمندان دکتر حسن روحانی، اهم برنامه های دولت دوازدهم در سه سیاست کلی و چهارده اقدام و برنامه مهم تدوین شده است.  سه سیاست کلی از جمله؛ ایجاد امنیت برای بیان آزادانه آفرینش‌های هنری و فضایی امن برای سرمایه‌گذران و کارآفرینان عرصه فرهنگ و هنر، همچنین حذف تصدی‌گری دولت و واگذاری فعالیت‌ها به انجمن‌های صنفی، موسسات فرهنگی-هنری و بخش خصوصی و در نهایت تمرکز بر توسعه زیر ساخت‌های فعالیت فرهنگی و هنری است. 
بنا بر این گزارش، ۱۴ برنامه و اقدام مهم دولت دوازدهم در عرصه فرهنگ و هنر به شرح زیر است: 
۱- جلوگیری از برخوردهای سلیقه‌ای و غیرقانونی در عرصه فرهنگ و هنر
۲- توزیع عادلانه و تمرکززدایی امکانات و فرصت‌های فرهنگی برای کلیه استان‌ها، شهرستان‌ها و اشخاص
۳-  جایگزینی نظام صنفی هنری به جای مناسبات موجود 
۴- صیانت از حقوق مخاطب برای دسترسی آزاد به فضاهای فرهنگی و توسعه زیر ساخت‌های فضای مجازی
۵-  توسعه زیر ساخت های نوین تولید، توزیع و نمایش نظیر
۶- VOD مشوق های مالی و مالیاتی برای سرمایه گذاری زیر ساخت های فرهنگی و هنری 
۷- معافیت حداکثری مالیاتی هنرمندان 
۸- بیمه سرمایه‌گذاری، بیکاری، بازنشستگی و از کارافتادگی 
۹- صندوق ملی و استانی حمایت از هنری‌های تجسمی، نمایشی، موسیقی و سینمایی
۱۰- مشوق‌های مالی و مالیاتی برای سرمایه‌گذاری و وام‌های کم بهره و کمک‌های بلا‌عوض 
۱۱- جبران خسارت‌های وارده به صاحبان حقوق که به رغم مجوزهای قانونی دچار مشکل اجرا شده‌اند 
۱۲- جایزه صادراتی محصولات فرهنگی
۱۳- احقاق حقوق رسانه‌ای و تبلیغی فعالیت‌های فرهنگی از رسانه ملی
۱۴- واگذاری مکان‌های فعالیت‌های فرهنگی هنری دولتی به مردم و موسسات صنفی 
انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری همزمان با انتخابات پنجمین دوره شوراهای اسلامی شهر و روستا و نخستین میان دوره‌ای دهمین دوره مجلس شورای اسلامی روز جمعه ۲۹ اردیبهشت ماه برگزار می‌شود.

کتاب طرح انسان‌واره‌ی مشوش در آشوب صحنه‌ی مدرنیسم و سنت (پژوهشی در کاراکترشناسی آثار اکبر رادی بر اساس تقابل در مفهوم سنت و مدرنیسم) نوشته یوسف فخرایی توسط نشر فرهنگ ایلیا نشر منتشر شد.
 به گزارش روابط عمومی بنیاد اکبر رادی، کتاب طرح انسان‌واره‌ی مشوش در آشوب صحنه‌ی مدرنیسم و سنت (پژوهشی در کاراکترشناسی آثار اکبر رادی بر اساس تقابل در مفهوم سنت و مدرنیسم) با بخش‌هایی با عناوین دوپارگی وجود، نبرد سرنوشت، زیبایی‌شناسی تعهد، طرح انسان‌واره‌ی مشوش، کاراکترهای سنتی. ویژگی‌های کلی، کاراکترهای سنتی قوی مانع، کاراکترهای سنتی قوی تضعیف‌شده، کاراکترهای سنتی قوی شریر و بی‌ریشه، با حس خلا درونی، کاراکتر سنتی ناتوان، عقیم و هیچ شده، کاراکتر روشن‌فکر فعال. ویژگی‌های کلی، کاراکتر روشن‌فکر فعال شکست‌خورده، کاراکتر روشن-فکر فعال تأثیرگذار و پویا، کاراکتر روشن‌فکر عقیم. ویژگی‌های کلی، کاراکتر روشن‌فکر عقیم، ناتوان و درمانده، کاراکتر روشن‌فکر عقیم مانع و ویرانگر. ویژگی‌های کلی، کاراکتر روشن‌فکر عقیم مانع و ویرانگر، کاراکتر روشن‌فکر عقیم تحول-یافته، پایان‌نگار متون مستقل و واپسین کلام به همراه فهرست منابع منتشرشده است.
بر اساس این گزارش، در پشت جلد این کتاب آمده‌است: رادی همواره نگاهی دردناک به گذشته دارد و نگاهی بیمناک به ما، به آینده. رادی بر این بستر ناآرام است که می‌خواهد درام خود را از عدالت، روشنایی و عشق سرشار کند و طرح انسان مشوشی را بریزد که سرانجام بتواند جان باشکوه درام را با ضربان‌های دراماتیک رمین هماهنگ کند.
این کتاب، تحلیلی است از نمایش‌نامه‌های رادی که مؤلف آن کوشیده است با رویکردی ویژه که در متن معرفی شده-است، کاراکترهای آثار رادی را واکاوی کند و برخی مفاهیم آن‌ها را با خواننده‌ی نمایش‌نامه‌های وی در میان بگذارد.

در ادامه درسگفتارهای بهار ۱۳۹۶ موسسه مطالعات سیاسی-اقتصادی "پرسش"، در روز سه شنبه ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۳۹۶ دو درسگفتار در این موسسه آغاز خواهند گردید. ابراهیم توفیق و امیر خراسانی درسگفتار "مارکسیسم و شهر: درآمدی بر فهم تهران" را از ساعت ۱۷:۳۰ آغاز می کنند. توفیق و خراسانی در این درسگفتار درصدد شناخت تهران به مثابه پدیده ای در حال تولید هستند و سعی بر ان دارند تا فضای تهران به مثابه عرصه ای از کنش ها و واکنش ها را در قالب نظریه و مصادق برجسته تمایند. نیز در همین روز درسگفتار "بازگشت به فروید: امر جنسی در نظریه لاکانی" با تدریس جواد گنجی آغاز خواهد شد. 
علاقمندان برای کسب اطلاعات بیشتر و شرکت در این درسگفتارها می توانند با شماره های روابط عمومی موسسه "پرسش" ۸۸۸۲۲۰۱۰- ۸۸۸۳۷۶۴۷ تماس گرفته و یا به وب سایت qporsesh.com مراجعه نمایند. موسسه پرسش در خیابان قائم مقام فراهانی، پایین تر از خیابان استاد مطهری، کوچه شبنم، پلاک ۳ واقع شده است.

درسگفتارهای موسسه مطالعات سیاسی-اقتصادی "پرسش" در سال ۱۳۹۶ از تاریخ ۲۰ فروردین ماه و با درسگفتاری از مراد فرهادپور آغاز خواهد گردید.
فرهادپور در این درسگفتار بر اساس کتاب یوجین کاراتونی به بررسی مفهوم "ماتریالیزم تاریخی نزد کانت و مارکس" خواهد پرداخت این درسگفتار از ساعت ۱۷:۳۰ روز یکشنبه ۲۰ فروردین ماه آغاز خواهد گردید.
صالح نجفی نیز دوره جدید درسگفتارهای خود در سال ۱۳۹۶، با عنوان " مارکس پیش از مانیفست: بازخوانی مارکس جوان" را از روز دوشنبه ۲۸ فروردین ماه ساعت ۱۷:۳۰آغاز می نماید.
نیز مصطفی ملکیان در ادامه کورس فلسفه اخلاق دوره ششم از این کورس را با عنوان "کارکردهای مثبت اخلاقی زیستن" را از روز چهارشنبه ۳۰ فروردین ماه ساعت ۱۸ آغاز می نماید.
علاقمندان برای کسب اطلاعات بیشتر و شرکت در این درسگفتارها می توانند با شماره های روابط عمومی موسسه "پرسش" ۸۸۸۲۲۰۱۰- ۸۸۸۳۷۶۴۷ تماس گرفته و یا به وب سایت qporsesh.com مراجعه نمایند. موسسه پرسش در خیابان قائم مقام فراهانی، پایین تر از خیابان استاد مطهری، کوچه شبنم، پلاک ۳ واقع شده است.

بسم‌الله الرحمن الرحیم

هنر نمایش در کنار شعر و ادب از دیرپاترین هنرهایی است که خلاقیت آدمی را عرضه کرده است و به‌خصوص در یونان قدیم که به‌نحوی می‌توان گفت فلسفه که تجلی‌گاه خرد آدمی و مادر و منشأ معارف است، در یونان بروز و ظهور کرد و هنر بیش از فلسفه در آن سامان ظاهر شد و هنر نمایش ازجمله هنرهای سرآمد بود و بعد از آن نیز کم‌وبیش (حداقل در غرب) به زندگی خود ادامه داد و از رنسانس به بعد جایگاه مهم‌تری یافت. در این سوی عالم نیز هنرهای نمایشی (که بیشتر جنبه‌ی آیینی نیز داشته است) نه به‌اندازه‌ی شعر ولی در حدّ درخور توجهی رواج داشته است.
در روزگار ما به‌راستی باید پذیرفت که هنرهای نمایشی که خود مبتنی بر ادبیات از‌ یک‌سو و بر خلاقیت انسان زیبایی‌شناس از سوی دیگر و نیز وسیله‌ی مهم ارتباط میان انسان‌ها است، مَکانتی والا دارد.
کار ارزنده‌ی هنرمند آگاه و دردآشنا جناب آقای دکتر روح‌الله جعفری در شناساندن گروه هنرملی که درعین‌حال تاریخچه‌ی مختصری از سیر و سیرت تئاتر و هنرهای نمایشی (به‌معنی جدید) آن در ایران است، کاری ارزنده است که حتماً مورد توجه محققان ساحت هنر خواهد بود. برای ایشان آرزوی موفقیت‌های بیشتر دارم.

تماشاخانه سنگلج امسال با نمایش "خواستگاری" به نویسندگی و کارگردانی "سید عظیم موسوی" طی هشت روز نخست سال پذیرای ۱۲۰۵ تماشاگر بود.
به گزارش روابط عمومی تماشاخانه سنگلج، کمدی موزیکال  "خواستگاری" به نویسندگی و کارگردانی "سید عظیم موسوی" که امسال از سوم فرودین ماه به روی صحنه رفت توانست طی هشت روز ایام نوروز پذیرای ۱۲۰۵ تماشاگر باشد. این نمایش توانست با در نظر گرفتن تخفیف نوروزی به تماشاگران و با قیمت بلیط ۱۲ و ۱۵ هزار تومان به فروشی معادل ۱۳.۱۰۷.۰۰۰ تومان در طی هشت روز نخست سال دست پیدا کند.
 نمایش «خواستگاری» به نویسندگی و کارگردانی «سید عظیم موسوی» برگرفته از نمایشنامه "خواستگاری" چخوف است که با استفاده از نمایش‌های آیینی-سنتی همچون تخت حوضی، نقالی و شبیه‌خوانی در حال و هوای فرهنگ شمال ایران تبدیل‌شده و به‌صورت کمدی- موزیکال اجرا می‌شود.
در این اثر بازیگرانی چون محمود راسخ فر، علی فتحعلی، ثمیلا کریمی، رضا گیلانپور و حمیدرضا مرادی ایفای نقش می‌کنند. سرپرست گروه موسیقی این نمایش زهره عشقی خاص است و بهروز آزاد پرتو، نیوشا سردشتی، منصوره احمدی، عطیه دلاور، آذین فولادوند، مریم محققی و مهین هنردوست اعضای این گروه هستند.
کمدی موزیکال "خواستگاری" که پرفروش‌ترین نمایش ایام نوروز بود تا ۱۵ اردیبهشت ماه هر روز به غیر از شنبه‌ها در ساعت ۱۹:۳۰ و در تماشاخانه سنگلج به روی صحنه می‌رود.

«خدای کشتار» و «آخرین نامه» در تماشاخانه پالیز ماندند/ اجرای دوباره «پپرونی برای دیکتاتور»
 اجرای دو نمایش «خدای کشتار» و «آخرین نامه» در تماشاخانه پالیز تمدید شد و «پپرونی برای دیکتاتور» نمایش تازه ای است که در فروردین سال جاری روی صحنه خواهد رفت. 
به گزارش روابط عمومی تماشاخانه پالیز، دو نمایش پرمخاطب «خدای کشتار» به کارگردانی علی سرابی و «آخرین نامه» به کارگردانی مهرداد کوروش نیا که در اسفندماه سال گذشته در تماشاخانه پالیز روی صحنه رفتند، بنا بر استقبال مخاطبان تا اواسط اردیبهشت ماه سال جاری در سالن شماره دو تماشاخانه پالیز روی صحنه خواهد رفت.
گفتنی است این دو نمایش بعد از ۳۷ اجرای موفق، مخاطبانی زیادی را با خود همراه کردند و جز نمایش های پر فروش سال گذشته محسوب می شوند. 
نوید محمد زاده بازیگر مشترک این دو نمایش است و در «خدای کشتار» علی سرابی، مارال بنی آدم و ستاره پسیانی او را همراهی می‌کنند در نمایش آخرین نامه پوریا رحیمی سام و میثم نوروزی در مقام بازیگر به ایفای نقش می پردازند.
از سوی دیگر نمایش «پپرونی برای دیکتاتور» به کارگردانی علی احمدی، نمایش تازه ای است که با تغییر دوبازیگر نسبت به اجراهای قبلی از تاریخ ۱۶ فروردین در سالن شماره یک این تماشاخانه روی صحنه خواهد رفت.
نسیم ادبی و سوگل قلاتیان دو بازیگر تازه این نمایش پرمخاطب هستند که در اجراهای تازه این نمایش در کنار خسرو احمدی، پژمان جمشیدی و محسن کیایی در تماشاخانه پالیز روی صحنه خواهند رفت.
در ایام نوروز هیچ نمایشی در تماشاخانه پالیز روی صحنه نرفت و  فعالیت های مجدد این تماشاخانه از تاریخ ۱۴ فروردین ۱۳۹۶ آغاز شد.
لازم به ذکر است اخباری که از طریق روابط عمومی این مجموعه در اختیار رسانه ها قرار می‌گیرد، قطعی است و هرگونه گمانه زنی در خصوص اجراهای این تماشاخانه فاقد اعتبار است. 

پیام عباس جوانمرد برای رونمایی کتاب «گروه هنرملی از آغاز تا پایان ۱۳۳۵-۵۷»:

روح‌الله جعفری دکتر است، دکترای او در مدیریت و برنامه‌ریزی فرهنگی است، اما تخصص یا گرایشش در تئاتر است. من خودش را بیشتر از دکترایش دوست دارم، چون او هست که دکترایش هست. آدم عجیبی است و در بعضی موارد و جاها بی‌همتا است، نه از جهت خوبی و بی‌بدیلی، از جهت شکل و شمایل و رفتار. شما را که بیابد، وِل‌کُنت نیست. تلنبار سوال و بحث و بحرانِ بلوغِ بلیغ است. می‌پرسد، بی‌آن‌که بی‌توضیحِ کوتاه قانع باشد. مگر می‌شود با چنین سمجی به راحتی سر کرد؟ وقتی حوصله‌ات را از پاسخ شفاهی سر می‌برد، سوال‌هایش را می‌نویسد. هفته‌ای دو سه بار، دست کم، تو سوال‌پیچِ او هستی.
ببینید، ما از سال‌ها پیش در کانادا مقیم بودیم. او که برای پایان‌نامه‌ کارش مرا گیر آورده بود، لااقل هفته‌ای دو سه روز، سوال‌پیچم می‌کرد. دیدم به راستی دارد خانواده را خانه‌خراب می‌کند. گفتم: «داری چه می‌کنی پسرجان؟» گفت: «مانعی ندارد.» گفتم: «برای تو مانعی ندارد، اما برای خانواده چرا.» یک هفته‌ای دیگر تلفن نبود و بعد از ده روز، بسته‌ای از D.H.L (دی. اِچ. اِل) به دستم رسید با یک کتابچه‌ تقریباً دویست ‌صفحه‌ای و باور نمی‌کنید با بیش از هشتصد سوال. خدایا این چه آدمی است؟ می‌دانید، این‌طوری است دیگر؛ سمج و پیگیر و مستمر. آدم غریبی است این روح‌الله. هرطور باشد تا جواب قانع‌کننده‌ی سوالش را نگیرد، وِل‌کُنت نیست. سر ساعت زنگ می‌زند؛ به موقع می‌آید، اما رفتنش موقع ندارد. در کانادا چون کارش با من تمام نشده بود، وقتی آمدم تهران، با من قرار گذاشت که ببیند مرا. سر موقع، زنگِ در صدا کرد، روح‌الله پشت در بود. درِ پایین را که باز کردم، لحظه‌ای بعد او را دیدم که شاد و قبراق با گیوه‌های سینه‌جونی (گیوه‌هایی است که کف چرمی‌اش با مَملُوی از گره‌ی نخ‌های تابیده با موم، پوشیده شده است) روی پله‌ها است و پیراهنِ ننه‌حسنی که با سلیقه‌ی مادرش بُرش یافته بود، به تن داشت. روح‌الله. روح‌الله، روحِ خدا نه، روحِ خودش بود، اما خدا آفریده بودَش و در دنیا رهایش کرده بود. لِفت می‌دهم که او را بهتر بشناسید. به گمان من فقط او باید بپرسد، می‌پرسد و این مال دوران جوانی‌اش بود، اما نه خیال کنید الان آن سوال‌های زیاد را ندارد. به راستی گاهی این سوال‌های خسته‌کننده، غبطه‌برانگیز هم هست. می‌دانید چرا؟ چون جوابت برایش قانع‌کننده نبود و تو می‌فهمیدی که او منظورش از لایه‌ی دیگری از معنا است که تو خود به آن فکر نکرده‌ای. به این دلیل است که برای تو گاهی غبطه‌برانگیز می‌شود.
روح‌الله، نویسنده هم هست. نقد و نظر هم می‌نویسد. اثر تعبیر می‌کند. می‌گویم برایتان، کارگردان هم هست، کارگردانی هم کرده است. اما مثل همه‌چیزش، نامتعارف است. اولین کارش را که دیدم، اسمی غریب و طرح و اجرایی غریب‌تر داشت... آخرین کارش نیز این‌‌گونه بود... اسمش «من چه جوری ممکنه یه پرنده باشم؟» بود. شما را به خدا اسم نمایشنامه را نگاه کنید... در صحنه‌ای دراز و طولانیِ یک سالنِ پهناور، پسرکی معصوم و نوجوان با بَزکی تُند بر روی صحنه‌ای رها شده بود، بی‌هیچ کلامی، که همه در همه‌حال، انگولک و ناخُنکش می‌زدنند... این قانون از کجا آمده بود؟ اما هر چه بود، آن‌جا قانون و رسمی بود پُرنفرت و زشت، اما بود و «عادی» هم شده بود. من از همه‌ شناخت‌های عاد‌ی‌شده بیزارم...
این روح‌الله بی‌آن‌که بنماید، آدم زبل و باهوشی هم هست و گاه غبطه‌برانگیز می‌شود. می‌پرسد، اما وقتی پاسخ می‌گیرد، از لایه‌ و بُعد دیگری باز همان سوال را می‌کند و از این لایه و بُعد دیگر سوالش، می‌فهمم که او را به گستردگی دانایی می‌رساند، این است غبطه‌برانگیزی او. می‌داند که من که این تمهید او را می‌دانم، اما سوالش را با خنده‌ای عجین می‌کند که با نمک است. بس کنم این نقل نمکین را، می‌ترسم شورش درآید.

جناب آقای روح‌الله جعفری
انتشار کتاب «گروه هنر ملی از آغاز تا پایان» را به شما و اصحاب تئاتر و مدیریت هنری تبریک و شادباش می‌گویم.
حوز‌ه‌‌ی هنر و به خصوص تئاتر که یکی از حوزه‌های اصیل و اندیشه‌ساز و متعهدانه‌ی هنر است، به رغم کوشش‌های ارزشمند و موثر و مفید گذشته، هنوز آن‌چنان که شایسه و بایسته است از ادبیات غنی و عمیق برخوردار نیست و هنوز در ابتدای این راه هستیم.
بخش از یاد‌رفته و به حاشیه رانده‌شده در این گونه آثار، کمبود منابع در زمینه‌ی تاریخ و تجربه‌ی عملی و عینیِ هنر در ایران معاصر است که می‌تواند مُقوّم و مبانی پژوهش‌ها و مطالعات ثانویه‌ی بعدی قلمداد شود.
تدوین تاریخ تئاتر ایران در دوره‌ی اخیر، تنها وجهه و محتوای تاریخی ندارد، بلکه زمینه‌سازی برای فهم و درک مشترک و عبرت‌آموزی از انسان‌هایی فرهیخته و متعهد و دردمند به هنر و جامعه است که در این دوران تاریخ‌ساز با ذره ذر‌ه‌ی عمر و وجود خویش، کوشش کردند تا تئاتر به نقطه‌ی درخشانی که امروز رسیده است، نایل شود.
تدوین تاریخ هنر، تدوین حقیقت عینی و واقعیتِ تجربیِ خاصِ هنرمندانِ ایرانی و اسلامی است که راهِ خاصِ زیستنِ هنری ایرانی را در جهان امروز برای اصحاب هنر و مدیران هنری بازمی‌گشاید. تدوین این کتاب هم به گونه‌ای، تمهید سپاس و تقدیر از این رنج‌های فرهنگی و کوشش‌های هنری در سراسر کشور عزیز ایران اسلامی است.
بار دیگر کوشش گران‌قدر جناب‌ عالی را که در دو حوزه‌ی پژوهش علمی و هنر تئاتر صاحب‌نظر و قلم هستید، در انجام این اقدام مهم ارج می‌نهم.

مجید رجبی معمار رئیس تماشاخانه ایرانشهر به مناسبت روز جهانی تئاتر و روز ملی هنرهای نمایشی پیامی را صادر کرد.

به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل تماشاخانه ایرانشهر، در متن پیام مجید رجبی معمار رئیس تماشاخانه ایرانشهر به مناسبت روز جهانی تئاتر و روز ملی هنرهای نمایشی چنین آمده است:

چه زیبا تقارنی است فصل نو شدن و شکوفایی درصحنه طبیعت با زنده شدن روح و جان انسان‌ها بر صحنه نمایش و مگر جز این است که تئاتر یعنی دیدن جهان از دریچه باشکوه و باوقار صحنه آن‌هم در سایه‌ی جهانی که هر گوشه‌ی از آن نمایشی عظیم از زندگی در حال اجراست.  فرخنده باد هفتمین روز از نوروز ایرانی روز هنرهای نمایشی  تا خاطرمان باشد که قاب صحنه برای انسان‌ها جز پاکی و مهربانی نبوده و نخواهد بود و چه زیبا سخنی ست آن‌که گفت:

 زندگی صحنه‌ی یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه‌ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به‌جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

هفتمین روز از بهار طبیعت را به‌تمامی فرهیختگان و دلدادگان هنرهای نمایشی تبریک گفته  در سال جدید نشاط، امید، سربلندی و سرافرازی مضاعف را برای خانواده شریف و بزرگوار تئاتر آرزومندم

مجید رجبی معمار
رییس تماشاخانه ایرانشهر

نمایش‌های «لیر شاه» به کارگردانی محمد عاقبتی با ۱ هزار و ۸۰۷ مخاطب، «کابوس حضرت اشرف» به کارگردانی حسین پاکدل با ۴ هزار و ۴۴۳، و «خانه‌ای در انتهای خیابان بهار» به کارگردانی ندا هنگامی  با ۱ هزار ۱۶۶ مخاطب به اجرای عمومی خود در تماشاخانه ایرانشهر پایان دادند.

به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل تماشاخانه ایرانشهر، نمایش‌های «لیر شاه»، «کابوس حضرت اشرف»، و «خانه‌ای در انتهای خیابان بهار» که از ۱۳ و ۲۴ بهمن  در ساعت‌های ۱۸، ۱۹: ۳۰ و ۲۰ اجرای عمومی خود را در سالن‌های استاد سمندریان و دکتر ناظر زاده تماشاخانه ایرانشهر آغاز کرده بودند، به‌کار خود در این مجموعه پایان دادند.
نمایش «لیر شاه» به کارگردانی محمد عاقبتی در ۲۴ اجرای خودپذیرای ۱ هزار و ۸۰۷ مخاطب بود. از این تعداد مخاطب، ۹۳۹ مخاطب با بلیت‌های ۱۵،۲۰ و ۳۰ هزارتومانی ۸۶۵ مخاطب با بلیت‌های ۳۵ هزارتومانی به تماشای این نمایش نشستند. همچنین تعداد ۲۷۴ مخاطب شامل هنرمندان و اصحاب رسانه، با بلیت مهمان به تماشای این نمایش نشستند.

طبق این آمار، فروش نمایش «لیر شاه» طی ۲۴ اجرا مبلغ ۵۳ میلیون و ۹۰۳ هزار تومان بوده است.


نمایش «کابوس حضرت اشرف» به کارگردانی حسین پاکدل نیز در ۳۲ اجرای خودپذیرای ۴ هزار و ۴۴۳ مخاطب بود. از این تعداد مخاطب، ۱۳۴۶ مخاطب با بلیت‌های ۱۵،۲۰،۲۵ هزارتومانی، ۲۹۸۸ مخاطب با بلیت ۳۵ هزارتومانی به تماشای این نمایش نشستند. همچنین تعداد ۳۸۶ مخاطب شامل هنرمندان و اصحاب رسانه، با بلیت مهمان به تماشای این نمایش نشستند.
طبق این آمار، فروش نمایش «کابوس حضرت اشرف» طی ۳۲ اجرا مبلغ ۱۳۶ میلیون و ۷۳۰ هزار تومان بوده است.


نمایش «خانه‌ای در انتهای خیابان بهار» به کارگردانی ندا هنگامی نیز در ۲۴ اجرای خودپذیرای ۱ هزار و ۱۶۶ مخاطب بود. از این تعداد مخاطب، ۵۲۲ مخاطب با بلیت‌های ۱۵،۲۰ و ۲۵ هزارتومانی، ۶۴۵ مخاطب با بلیت ۳۰ و ۳۵ هزارتومانی به تماشای این نمایش نشستند. همچنین تعداد ۲۴۲ مخاطب شامل هنرمندان و اصحاب رسانه، با بلیت مهمان به تماشای این نمایش نشستند.
طبق این آمار، فروش نمایش «خانه‌ای در انتهای خیابان بهار» طی ۲۴ اجرا مبلغ ۳۳ میلیون و ۱۸۰ هزار تومان بوده است.